Tagarchief: Shanghai

Zero Tolerance

Geplaatst in kwangie denkt door

Hoewel het klassenstelsel omver zou zijn gegooid tijdens de Revolutie en China – theoretisch – een klassenloze maatschappij vormt, blijkt het eeuwenoude traditionele Chinese denken niet zo gemakkelijk uit te roeien. In de eenzame piramidetop van de samenleving der Chinezen staan nog altijd de Ambtenaren. En dan maakt het niet uit wat voor ambtenaar: iedere ambtenaar geniet een Prestigieuze en Exclusieve Status.

Een typisch voorbeeld is het verkeersondersteunend personeel. Bewapend met slechts een fluitje, zijn zij werkelijk in staat voetgangers op het, uh, voetgangerspad te houden. Waag het niet om door rood te lopen of zelfs maar een teen over de stoeprand te laten hangen of een schelle sneer van Het Fluitje slingert langs je oren. Wordt daar niet correct op gereageerd of blijft de reactie dusdanig onbevredigend, dan wordt dit wanbedrag bestraft met een hevige fluitpartij.

Het verbaast mij elke keer weer hoeveel respect mensen tonen voor zoveel autoriteit als Het Fluitje. Toch betrap ik mezelf erop dat ook ik netjes op de stoep blijf wachten op het oversteekteken van de ik-mag-dan-geen-bekeuringen-uitschrijven-maar-ik-mag-lekker-wel-naar-hartelust-op-Het-Fluitje-blazende verkeersmeneer. Nee, zoveel autoriteit daar kan niemand tegen op! Vandaar bij deze voor de zero tolerance mentaliteit tegen opstandige voetgangers:

R*E*S*P*E*C*T

 

One child policy

Geplaatst in kwangie denkt door
Als je in China bent, blijf je je verwonderen. Met sommige redeneringen kun je er echt met je verstand niet bij.
Laten we er maar op houden dat het allemaal gewoon een beetje…  anders is.

Met betrekking tot Het Huwelijk en Het Kind bijvoorbeeld.
China is eigenlijk helemaal niet zo traditioneel. Zo mag je bijvoorbeeld best een kind zonder getrouwd te zijn. Het is niet illegaal, je hoeft geen boete te betalen en je belandt ook niet in de gevangenis. Een kind zonder huwelijk, dat mag gewoon. Het kind krijgt alleen geen identiteit, wordt niet geregistreerd en komt niet in aanmerking voor overheidsvoorzieningen zoals scholing of gezondheidszorg. Verder is een kind zonder huwelijk geen probleem.

En dan heb je het een-kind-beleid, oftewel de geboorteregulering die de regering in 1979 heeft ingevoerd ter bevordering van economische welvaart en ter beperking van de voortplantingsresultaten. Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet van plan hier een wetenschappelijk stuk te schrijven over ethiek en menselijke rechten, aangezien:
A) ik me na al die jaren nog steeds niet tot het selectieve gezelschap der intelectuelen mag rekenen;
B) je anders net zo gemakkelijk effe op Wikipedia kunt kijken. Krijg je ook nog alle cijfertjes enzo…

Laat ik me daarom beperken tot de bijzondere regels en uitzonderingen die gelden op dit een-kind-beleid in Shanghai (want naar ik begreep, bestaan er locale verschillen). Je mag slechts een kind, tenzij jij en je partner beiden enig kind zijn. In dat geval mogen jullie twee kinderen. In het geval dat jij of jouw partner tot een van de etnische chinese minderheden behoort , mag je er ook twee. Een laatste uitzondering is wanneer je bereid bent een groot smak geld neer te tellen voor een extra telg (alsof het niet al duur genoeg is… Las ergens dat het op kon lopen tot drie tot tien keer je jaarinkomen!).

Mocht je, ondanks dat je aan geen van bovenstaande criteria voldoet, toch zwanger zijn van een tweede, dan kun je dat gewoon tegen je baas zeggen. Hij moet je dan twee weken vrij geven en de overheid vergoedt je ziektedagen… Vrouwenziekte noemen ze dat dan… Hmmm…

Het resultaat van dit alles mag er wezen: meer en meer Shanghainezen kiezen voor geen kinderen. Daarentegen concentreren zij zich op hun carriere en besteden zij al hun zuurverdiende geld lekker aan zichzelf. Goed voor de economie, toch?

 

Fanatiekelingen

Geplaatst in je hebt van die dagen, kwangie denkt moeilijk door
Je hebt van die mensen die alles doen volgens het boekje; volledige beheersing van de schijf van vijf, dertig minuten beweging per dag en ook nog eens om de zes weken naar de kapper.
Ik kom voor niets van dit alles in aanmerking.
Toen ik 150 euro neertelde voor een seizoenskaart danslessen (drie maanden, dertig lessen) was de Nederlander in mij het dan ook hevig met deze aankoop oneens aangezien ik in het verleden een zwemkaart, een fitnesskaart, een sportkaart en een squashkaart (waarom eigenlijk??) heb gekocht en telkens maar één les heb gevolgd…

Desondanks won de overfanatieke deze-keer-is-het-helemaal-anders in mij de tweestrijd en dus ben ik nu de trotse eigenaar van een slecht geweten.
Maar goed, de overfanatieke deze-keer-is-het-helemaal-anders in mij is niet van plan zich te laten kennen en dus hees ik mijzelf uit mijn warme bed om op de vroege vrije zondag naar dansles te gaan.
Met een chocolade croissantje in mijn maag vertrok ik per metro (gelukkig nog niet druk voor 11 uur) naar Pudong (6 haltes van Zhong Shan Park, waar ik verblijf).

Eenmaal aangekomen waren mijn medeleerlingen nog aan het ontbijten, en ik kan je vertellen dat ze in China stevig ontbijten: McDonalds menu, eieren, gevulde broodjes, yoghurt en melk stonden er op tafel. En om stipt vijf over half twaalf (volgens mij hebben de Spanjaarden de ‘manana, manana’ mentaliteit gewoon van de Chinezen gejat) begonnen we met de les.
Wat een rustig lesje had moeten worden (ik was natuurlijk niet van plan om ook maar een beetje calorien te verbranden, kom op zeg, het is ZONDAG) eindigde in een heuse Samba War!

Wat was het geval?
In de danswereld weten we het allemaal dondersgoed…
Iedereen kiest een eigen plekje en we laten elkaar in de eigen ruimte. Zo nodig vermijden we de hier en daar loszwaaiende armen, maar voor de rest is het gewoon: dansen en laten dansen.

Maar nee, een slanke spriet plantte zich, hup, voor mij voor de spiegel, rolde haar aan katoenarmoede lijdende topje nog verder op boven de navel en ging zichzelf even uitgebreid bewonderen voor de spiegel…
Ze haalde wat moves uit de kast om haar goddelijke lijf nog eens te benadrukken. Duidelijk zeer content lachte ze zichzelf  in de spiegel toe.

Tja, dan HEB je me, dan heb je me helemaal!
Al mijn nekharen stonden overeind en zonder zich enig kwaad bewust te zijn, heeft dit meisje aan mij de oorlog verklaard.
Een heuse samba oorlog, wel te verstaan.
Alles werd in de strijd gegooid, de heupen gingen los, de billen zelfs nog meer en wat er ook maar aan mijn lijf vast zit, alles werd benut om deze Madame duidelijk te maken dat zij NIET de Queen of the dancefloor was.

Gelukkig had dit meisje daarnaast maar weinig gevoel voor samba, maar toch…
De Dove chocolade die ik deze morgen stiekem tussen mijn croissantje had gepropt om het op te pimpen tot chocolade croissant, was er in de eerste ronde al afgedanst. En thank God, het meisje koos eieren voor haar geld en liet zich niet meer zien in de tweede helft van de les.

Mijn heupen zijn ontwricht, de benen zijn loodzwaar en mijn nek zegt nu telkens ‘knak’ als ik mijn hoofd draai, maar het is toch wel heel verslavend om zo fanatiek te zijn!
Wie weet wordt het deze keer toch echt helemaal anders?