Je hebt van die mensen die alles doen volgens het boekje; volledige beheersing van de schijf van vijf, dertig minuten beweging per dag en ook nog eens om de zes weken naar de kapper.

Ik kom voor niets van dit alles in aanmerking.

Toen ik 150 euro neertelde voor een seizoenskaart danslessen (drie maanden, dertig lessen) was de Nederlander in mij het dan ook hevig met deze aankoop oneens aangezien ik in het verleden een zwemkaart, een fitnesskaart, een sportkaart en een squashkaart (waarom eigenlijk??) heb gekocht en telkens maar één les heb gevolgd…

Desondanks won de overfanatieke deze-keer-is-het-helemaal-anders in mij de tweestrijd en dus ben ik nu de trotse eigenaar van een slecht geweten.

Maar goed, de overfanatieke deze-keer-is-het-helemaal-anders in mij is niet van plan zich te laten kennen en dus hees ik mijzelf uit mijn warme bed om op de vroege vrije zondag naar dansles te gaan.
Met een chocolade croissantje in mijn maag vertrok ik per metro (gelukkig nog niet druk voor 11 uur) naar Pudong (6 haltes van Zhong Shan Park, waar ik verblijf).

Eenmaal aangekomen waren mijn medeleerlingen nog aan het ontbijten, en ik kan je vertellen dat ze in China stevig ontbijten: McDonalds menu, eieren, gevulde broodjes, yoghurt en melk stonden er op tafel. En om stipt vijf over half twaalf (volgens mij hebben de Spanjaarden de ‘manana, manana’ mentaliteit gewoon van de Chinezen gejat) begonnen we met de les.

Wat een rustig lesje had moeten worden (ik was natuurlijk niet van plan om ook maar een beetje calorien te verbranden, kom op zeg, het is ZONDAG) eindigde in een heuse Samba War!

Wat was het geval?

In de danswereld weten we het allemaal dondersgoed…

Iedereen kiest een eigen plekje en we laten elkaar in de eigen ruimte. Zo nodig vermijden we de hier en daar loszwaaiende armen, maar voor de rest is het gewoon: dansen en laten dansen.

Maar nee, een slanke spriet plantte zich, hup, voor mij voor de spiegel, rolde haar aan katoenarmoede lijdende topje nog verder op boven de navel en ging zichzelf even uitgebreid bewonderen voor de spiegel…
Ze haalde wat moves uit de kast om haar goddelijke lijf nog eens te benadrukken. Duidelijk zeer content lachte ze zichzelf  in de spiegel toe.

Tja, dan HEB je me, dan heb je me helemaal!
Al mijn nekharen stonden overeind en zonder zich enig kwaad bewust te zijn, heeft dit meisje aan mij de oorlog verklaard.

Een heuse samba oorlog, wel te verstaan.

Alles werd in de strijd gegooid, de heupen gingen los, de billen zelfs nog meer en wat er ook maar aan mijn lijf vast zit, alles werd benut om deze Madame duidelijk te maken dat zij NIET de Queen of the dancefloor was.