Gisteren was de reünie van mijn middelbare school.
Mijn eerste gedachte was alwéér?
Maar de vorige keer dat we met zijn allen terugkeerden naar de plaats delict school was alweer tien jaar geleden.
Tien jaar!
Met kriebels in de buik fietste ik naar school.
De dikke (b)rugtas had plaatsgemaakt voor twee kinderzitjes.
En ik hoopte vurig dat ik niet in mijn eentje in de kantine hoefde te zitten.
Gelukkig zag ik al gauw een bekend gezicht.
Mijn oud-lerares klassieke talen liep voorbij en ik klampte me aan haar vast.
Ze zag er precies zo uit als in mijn herinneringen: een vriendelijke dame met een open blik.
“Hoi!” zei ik.
“Hoi!” zei ze, “je moet me even helpen.”
Dat kon ik wel begrijpen, er liepen zoveel Chinezen rond destijds misschien wel twee of zo!
“Ik ben het!”
“Oh! Ja! Nu zie ik het!”
In plaats van dat ze me roemde om – ik noem maar wat – mijn genialiteit in de Latijnse teksten, zei ze: “Je bent dikker geworden!”
Was het niet veni, vidi, partum-kilo non vici?
Enigszins gedesillusioneerd liep ik verder door het gebouw dat ooit mijn tweede thuis was.
De school leek een stuk kleiner nu ik zelf zoveel dikker groter ben.
Met een clubje jaargenoten wandelde ik naar de klas.
Maar het lokaal zat al vol.
Stampensvol.
Vlak daarvoor had ik een briljante les levensbeschouwing gehad, dus nu hoefde ik niet meer zo nodig naar binnen.
En je krijgt vast geen overhoring.
We gingen maar weer weg.
Uiteindelijk belandden we in de kantine en zat ik – gelukkig! – niet alleen.
We praatten wat over vroeger.
Vertelden waar we tegenwoordig druk mee zijn.
Haalden herinneringen op van het kaliber had-die-leraar-nou-iets-met-een-leerling-of-was-hij-dat-niet.
Het was erg gezellig totdat iemand doodleuk vertelde dat het alweer 23 jaar geleden was dat we in de brugklas zaten.
Toen moest ik me echt bedwingen om niet mijn geld terug te vragen.
Sinds wanneer moet je 20 euro betalen om dik én oud genoemd te worden?
Ik denk dat Puk dat al voor een koekje doet.
En sinds wanneer zeggen we elkaar alleen nog maar the truth, the whole truth and nothing but the truth?
Gelukkig kwam Lucky Fonz III (google hem maar) bij ons aan tafel zitten.
Hij vertelde dat hij bij de vorige reünie, tien jaar geleden, tegen iedereen had gezegd dat hij zanger was.
Ookal was hij toen nog niet zo ver, het hielp hem om te geloven in zijn muziek.
En in zichzelf, als muzikant.
Als een omslagpunt.
Tien jaar later leeft hij van zijn liedjes, staat op Pinkpop en geeft ie een gastoptreden bij de reünie van zijn oude middelbare school.
Vooral dat laatste is indrukwekkend.
Hij zag er gelukkig uit.
“En wat doe jij?” vroeg hij aan me.
Ik dacht er even over na.
Was ik al te dik en te oud om mezelf te worden?
Het was niet echt gelogen.
Hoogstens een beetje eufemistisch.
“Ik? Ik ben schrijver.”
en anders sla ik de volgende reünie wel over!
kwangie.com 
Hahaha, en ik wilde net voordat je wegging juist zeggen dat ik dacht dat je dunner was geworden (ECHT WAAR)!
LikeLike
Oh echt? Maar ja, de lerares vergelijkt mij met zeventien jaar geleden.
Dat is nog wel een verschil, hè?
LikeLike
Lijkt me zó leuk een reünie, maar die zijn er nooit van de HH school waar ik nog broodmager zat te wezen, ik zou nú hetzelfde commentaar krijgen als jij kreeg;-)
LikeLike
Eigenlijk zou er een etiquette moeten komen 😊
Men zege nooit iets over de gewichtstoe- of afname, maar spreekt altijd in termen als ‘wat ziet u er goed uit’ dan wel ‘wat een mooi vestje/trui/jasje/broek hebt u aan!’
Dat zou mijn tip zijn 😊
LikeLike
Ach, ik ben lang genoeg té mager geweest om mijn “overpondjes”te koesteren.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik denk dat ik vooral ook perplex was dat mijn lerares zich niet hield aan de rol van docent die de leerling moest motiveren – ze was duidelijk gewoon haarzelf. Wat ook mooi is 😊
LikeLike
Ach de toon zegt ook nog iets , misschien zei ze het wel héél liefkozend omdat je vroeger de zon door je skelet heen zag…dat kán toch? 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Ja duh, natuurlijk ben jij schrijver!
Enne reünies zijn best leuk. Vind ik.
LikeLike
Ik hou ook ontzettend van reünies, zo mooi om te zien en horen hoe het met iedereen gaat!
Maarre… Ik schrijf, maar niet van beroep 😊
LikeLike
Mooi einde, dat belooft wat voor de komende jaren!
LikeGeliked door 1 persoon
Ik hoop dat ik de belofte zal nakomen!
LikeLike
Je schrijft toch ook! En leuk (-: En gewichtig (-:
LikeGeliked door 1 persoon
Dat is lief! Ik schrijf inderdaad, maar om mezelf nou een schrijver te noemen? (Ik zing namelijk ook – onder de douche, maar daar heb ik nog niemand blij mee gemaakt 😂)
LikeLike
Maar als je zingt, ben je in een goed humeur en daar hebben alle huisgenoten baat bij (-:
Ik heb weleens bijna bij beroep “blogger” ook ingevuld. Ook zoiets onnozels, haha.
Lieve groet
LikeGeliked door 1 persoon
Het zou wel heel gaaf zijn om van beroep blogger te mogen zijn, maar helaas… De sponsors weten we maar niet te vinden! 😊
LikeLike
ha! geweldig. 🙂 ik kende lucky fonz III niet, heb de beste man idd gegoogled, maar ik mag ‘m nu al. en dat ‘ie idd maar een inspiratie moge zijn voor je, iets wat je ouwe juffie klassieke talen helaas niet bleek te zijn..
LikeGeliked door 1 persoon
Mijn juf heeft me wel geïnspireerd weer wat meer te bewegen 😊
En inderdaad, Lucky me dat ik Lucky Fonz III weer eens tegen kwam.
LikeLike
Allereerst: wat ongelooflijk onbeschoft om tegen iemand te zeggen dat ze dikker is geworden. Echt. Zeg dan niks.
Verder ben ik superduperjaloers dat je op dezelfde school als Lucky Fonz III hebt gezeten.
LikeGeliked door 1 persoon
Sterker nog… We zaten bij elkaar in de klas 😊 en inderdaad, er zijn wel wat handigere dingen om te zeggen. Al heb ik nog wel een lief berichtje gehad!!
LikeLike
Ja joh, maak me nog jaloerser.
LikeLike
Pingback: Herkansing | kwangie.com