Tagarchief: Shanghai

Lekker belangrijk

Geplaatst in kwangie denkt moeilijk door
ik en ijsjeIk doe niet aan dieten. Ik let alleen maar een beetje op de lijn. Dat ik regelmatig aan de sla ben, ookal ben ik in een fancy restaurant aan de andere kant van de wereld heeft niets te maken met dat ik mezelf te dik vind. Ik wil alleen maar dunner zijn 😉

De Hong Kongse en Shanghainese meisjes letten ook allemaal op hun lijn. Wat zeg ik, ze zijn erdoor geobsedeerd! Hier streven ze allemaal naar het perfecte maatje zero. Skinny jeans horen nu eenmaal baggy te zitten!
Slank is vol, dun is normaal, spriet is perfect. Wanneer zij nog niet beschikken over een huwelijkskandidaat, dan wijten zij dat vaak aan hun figuur (let wel: zij kunnen dan met gemak in een maatje 34/36 kruipen!). Laten we in Nederland de aardappeltjes staan, hier raken ze hun rijst niet aan. Van rijst word je namelijk dik. Heb ik nog nooit van gehoord, zullen ze wel van de lokale Sonja Bakker hebben.

Ik krijg regelmatig naar mijn hoofd geslingerd “ooooh, you gained weight!” of “ooooh, you lost weight”. Dat laatste natuurlijk alleen als ze iets van me moeten hebben.
Een meisje zei letterlijk tegen mij “that is exactly why I don’t want children”, want zwangerschap… dat is pas een dikmaker! Laten we de mensen hier maar het voordeel van de twijfel geven en dit meisje bestempelen als een extreem geval.

En ze doen het niet eens omdat het bijna bikinitijd is, aangezien bikini’s veel te bloot zijn!
Zoveel moeite om niet dik te worden/ dun te worden/ dun te blijven… Je wordt er gewoon moe van! Uit protest tegen het genadeloos dun zijn, neem ik lekker nog een ijsje!

Tomatenfilosofie

Geplaatst in kwangie denkt moeilijk door
Het is maar waar je je druk over maakt. Mij verbaast het elke keer weer hoezeer eten aan de locale smaak wordt aangepast. Een overbekend voorbeeld is de babi pangang die je wel bij de Chinees kunt halen, maar die je nooit bij een Chinees kunt eten. Of mayonaise, heerlijk bij de friet maar volgens de rest van de wereld is het maar vreemd dat wij ‘slasaus’ bij de friet gooien. (bron: Pulp Fiction, niet dat Pulp Fiction representatief is voor de rest van de wereld, maar goed, you get the point).

Waar ik me nu druk over maak zijn cherrytomaatjes. Jaren terug aten we gewone tomaten, tegenwoordig kiezen we massaal voor de mini tomaat. Lekker makkelijk geen gedoe met snijden, vieze handen en de helft van de inhoud van de tomaat op het snijplankje. Toch ken ik mensen die niet houden van tomaat; tomatensoep, tomatenpuree, tomatenketchup en warme tomaten op de pizza, daar hebben ze weer geen problemen mee, als ie maar niet rauw is. Los van deze groep mensen*, zou je kunnen stellen dat de cherrytomaat helemaal HOT is.

Zijn cherrytomaatjes in Nederland klein en rond, in China hebben ze de vorm van een muisje zonder staart. Precies zoals die muisjes die je op een beschuitje strooit wanneer er sprake is van gezinsuitbreiding (wist je trouwens dat anijs, het hoofdbestanddeel van muisjes, de melkproductie na de zwangerschap op gang brengt? Beetje raar dus om die aan het bezoek uit te delen, maar goed daar kunnen we later nog wel een keer een stuk aan wijden).

Waarom de cherrytomaatjes in China in een punt moeten groeien is mij een raadsel. Ik weet alleen dat ze precies hetzelfde smaken als de ronde variant en dat de ‘gewone’ tomaat normaal rond is. Waar maar raar!!

 tomaten.jpg

* eerlijk gezegd kan je niet spreken van een groep, als je maar een iemand kent die dit tomatenprobleem heeft.

Feetdefartment

Geplaatst in je hebt van die dagen door
Toen ik laatst tot de conclusie kwam dat ik last heb van een badhairlife, kreeg ik gelukkig een smsje van mijn Nederlandse collega, Iben, die ook in Shanghai zit. Of ik al plannen had die avond. Na effekes gebeld te hebben, vertrok ik richting haar appartement (twee verdiepingen naar beneden) om een avondje te potten. Jaja, ik wist ook niet wat ‘potten’ was, ik hoopte maar dat het niets te maken had met Nederlands bekendste product.
Blijkbaar zei zij dus ‘tutten’, desondanks bleef ik Oost-Indisch doof en diende haar van repliek ‘ok, potten, is dat nieuw Nederlands? Ik ken het helemaal niet’. ‘Nee, tutten, je weet wel, meidendingen’, ‘Ooooh, potten, ok, ik kende dat helemaal niet, maar ik begrijp wat je bedoelt. Is goed, ik kom eraan’ Wat moet zij nou wel niet van mij gedacht hebben? 🙂
Maar goed…

Samen vertrokken we naar de tweede verdieping waar een beautysalon te vinden is. Op de eerste verdieping is een kapsalon, waar veelvuldig reclame gemaakt wordt voor dit beautycentrum “We love to help your feet – ladies from the feetdefartment“. Mijn verwachtingen waren dus hooggespannen!!

Uiteindelijk ging zij voor een French Pedicure, ik  voor een French Manicure. Beide uitgevoerd door een en dezelfde duizendpoot van een dame die precies timede, dat wanneer de nageltjes van Iben aan het drogen zijn, mijn handjes van al hun eelt werden ontdaan. Zegt ze halverwege de manicure tegen mij: “nie de … (handjes maar dan in het Chinees) thai siao la, poe kheu jie bai sie de (wijst mijn nagelrand aan)” letterlijk zei ze “jouw handen zijn te klein, onmogelijk witte kleur” oftewel: op die stompjes van jou, kan ik toch echt geen french manicure verrichten.

Dus werd mij een alternatief aangeboden: Bloemetjes? Nee, dat wil ik niet, hoor! Iben: “Is leuk, hebben die meisjes hier allemaal!” Parelmoer? Gatver! Glittertjes? Neeeeee… Alhoewel…. Glittertjes??
En dus heb ik in een moment van verstandsverbijstering mijzelf tien schitterende roze discoballen kado gedaan.
Ben ik in ieder geval van mijn badhair-complex af!

Loney Planet for dummies

Geplaatst in broer & zus door
Over vier dagen komen mijn ouders op bezoek.
De meest elementaire zaken krijg ik wel op orde: Niets op de grond – check. In de koelkast geen etenswaren die al lang over datum zijn, maar die zo gaan stinken als je ze in de prullenbak gooit – check. Fruit in huis, chipsjes de deur uit – check. Geen ongeorganiseerde chaos in de keuken – check. Geen ontploffingen in de wasmand – check. Schoenen in de schoenenkast, kleding in de kledingkast – check. Maar dan begint het pas.

Plotseling krijg ik het toch echt behoorlijk warm, nemen de hartkloppingen toe en volgen de eindeloze nachten zonder slaap elkaar op, want:
Wat moet je eigenlijk met je ouders doen?
Wat vinden ze allemaal leuk? Wat vinden ze allemaal niet leuk? Waar moeten we eten? Waar moeten we zeker niet eten? Is de metro een acceptabel vervoersmiddel of is de taxi een beter alternatief? Wat verwachten ze zo al van hun tripje naar Shanghai?

O my god… Ik hoop maar niet dat ze te veel verwachtingen hebben. Met het standaard hoge eisen pakket van ma beland je zo met een zenuwinzinking in bed!
Je raadt het al: als jongste telg van de familie ben ik niet gewend om te regelen en te organiseren. Zeg maar gerust dat ik een amateur eerste klas ben. Nu ik eens de gastvrouw moet uithangen is de druk wel heel erg hoog! Ik ben echt ten einde raad en dus blijft er niets anders over dan me toch maar te beroepen op het erfrecht:

 
Lieve grote broer en grote zus,
Hebben jullie zin om bij mij langs te komen?

Sardieneesjes

Geplaatst in je hebt van die dagen, kwangie denkt moeilijk door
sardienee
Elke dag bespaar ik 8 RMB (0,80 euro) door per metro onder de grote stad Shanghai te reizen. Nu ben ik een krent eerste klas, maar het is niet alleen het financiele voordeel dat mij verleidt tot dit vervoersmiddel; reizen onder de grond is gewoon veel sneller en betekent iedere dag een half uurtje langer in mijn bedje blijven liggen.
Kijk, wie zegt daar nou nee tegen?

Behalve dat het goedkoop en snel is, is reizen per metro bovenal beregezellig! In een stad met zestien miljoen Chineesjes en weet ik hoeveel ongecategoriseerde mensen, hoeft maar een klein percentage te kiezen voor de metro en je hebt al een klein feestje. En met feestje, bedoel ik echt een warm en knus feestje, want iedere dag wordt er weer een poging ondernomen om een plekje in het Guiness Book of Records te veroveren! Zeggen we in Nederland ‘vol is vol’, in Shanghai werken we met ‘het kan altijd voller!’ en dus is het een kwestie van drukken, aanpersen en verder proppen.
Om je een voorbeeld te geven: alle mensen op de foto hierboven pasten in de aankomende metro, geloof me.
I was there.

Het voordeel van zoveel mensen in een wagon is, dat je je nergens aan vast hoeft te houden. Je medesardientjes houden je netjes op je plek. En als je je station bijna nadert is het een kwestie van ‘sha ma?’ te vragen aan je buurman en van plek te ruilen. Dit is nogal een onderneming, aangezien werkelijk niemand aan de kant kan/wil gaan. Maar wat moet, dat moet! Je wilt immers niet je station missen! En dus manoevreer je met je buurman alsof je aan het twister-en bent.
Ben je eenmaal bij de deur, dan begint Operatie Schoolzwemmen. Ookal heb je een golf van medepassagiers achter je, die je uit de metro helpen; je moet je behoorlijk verzetten tegen de stroom van Chineesjes die je de metro weer in helpen. Want van de in- en uitstapetiquettes hebben de Shanghainesen nog nooit gehoord. Als je uit wilt stappen: alle ellebogen uit de mouwen! Als je in de metro wilt blijven: vastklampen aan de enige paal in de metro of loslaten en verdrinken.

Het is werkelijk ieder voor zich in deze harde onderwereld en Darwin’s survival of the fittest is hier zeker van toepassing.
Maar hee, dan bespaar je ook 8 RMB!