Tagarchief: Shanghai

Bakje koffie

Geplaatst in aanraders, je hebt van die dagen door
Als ik iets onbegrijpelijk vind, dan is het wel koffie.
De aroma’s die vrijkomen als er koffie wordt gezet… Heerlijk!
Maar zodra je eraan begint te sippen, kan ik alleen maar concluderen dat ik het walgelijk vind! Vies, sterk en bitter. Bepaald geen drankje dat je voor je lol nuttigt.

Toch onderneem ik regelmatig een nieuwe poging om het te leren drinken. “Waarom toch?”, denk ik dan, als ik met man en macht die nare smaak uit mijn mond wegwerk. Heb het geprobeerd met véél melk en véél suiker en nog krijg ik het niet weg. Caffe latte en cappuccino gaan nét als ik mijn neus dichtknijp en alles achter in de keel laat stromen. Maar ja, het klinkt zo gezellig, he? “Effe een bakkie doen.”

Vandaag opnieuw geprobeerd koffie te waarderen. Op het werk. Zo tegen tweeën toen ik in slaap dreigde te kukkelen, ben ik naar de keuken gestrompeld. Daar staat namelijk zo´n superdeluxe koffiezetapparaat. Inclusief stoompijpje. Heel cool. Alleen lastig dat die moderne apparaten een eigen wil hebben. Er stond iets van [cleaning] op het schermpje en dan kun je op alle knoppen drukken die je wilt, maar koffie wordt er niet gezet. Erg vervelend, aangezien ik gewend ben iedere noodkreet om schoonmaak te negeren. Even een mevrouwtje, ayi, erbij geroepen om de boel schoon te maken (lui, he?)

Goed, machine klaar. Kopje eronder gezet en vervolgens aangelengd met heel veel water. Eens kijken hoe dat smaakt! Nou, niet dus! Zo sterk, dat spul! Zelfs aangelengd sperden de spleetoogjes open! WOW!

Voorlopig laat ik het hier maar bij, want van al het gestuiter in de uren die daarop volgen, word je toch alleen maar moe. Doe mij maar een kopje thee!

 

It’s raining, man!

Geplaatst in kwangie denkt door
Vandaag op het nippertje thuisgekomen.
Er was ‘heavy rain’ voorspeld en reken maar dat hevig regen, heftig is!
Het dondert en het bliksemt en het stortregent.
Erg gezellig allemaal, maar wel een beetje nat.
Gelukkig vertrek ik morgen naar Hong Kong en éven had ik de ijdele hoop dat ik een regenachtig Shanghai zou achterlaten voor een stralend Hong Kong.
Maar helaas…
Voor Hong Kong staan de komende dagen alleen maar showers op het menu.
Hier een paar kiekjes van een regenachtige Changning Road (waar ik woon):

Trouwens, iemand enig idee waar ik een klacht kan indienen tegen het plaatselijke KNMI?

Fanatiekelingen (4)

Geplaatst in je hebt van die dagen door
Bijna had ik een smoes bedacht om deze week niet te dansen.
Bijna.
Dinsdag stond ik met mijn sporttas voor gesloten deuren. Nationale Rouw voor de slachtoffers van de aardbeving 12 mei jl.
O ja…
Foei dat ik gedurende de rouwperiode zoiets schandelijks wilde gaan doen als dansen!
Vrijdag had ik een, uhm, zakendiner.
Etentje. Met mijn collega.
En het was erg gezellig!
Collega leek het wel leuk om een keertje mee te gaan naar het dansen.
“Morgen is er weer les!” riep ik enthousiast, waarop zij schoorvoetend antwoordde “Uh… ik moet even kijken of ik morgen op tijd wakker ben…”
Die zou wel niet meewillen, dacht ik nog.
Zaterdag begon de gebruikelijke tweestrijd:
“Ik ga niet!”, “Maar dan voel je je weer zo schuldig…”, “Kan me niet schelen!”
En ik besloot te doen alsof mijn neus bloedde als iemand zou vragen naar mijn vorderingen op de dansschool. Totdat ik een smsje kreeg van Collega.

“Hoi, ik ben wakker! Heb zin om mee te gaan naar je dansen! Waar, hoe laat?”

Sh*t!!

Ingmar heeft gewoon de calorie-politie naar Shanghai gestuurd! Die heeft ook altijd alles door! Dus zat er niets anders op dan met 30 graden braafjes naar de dansschool te reizen en anderhalf uur te samba-en. Het was natuurlijk heel erg leuk omdat mijn collega er was. Maar zweten dat we deden! Zweten! En de leraar fanatiek! Pffff…. Véél te fanatiek. De dikke lunch na al dat gezweet maakte gelukkig veel goed.

Zondag vroeg opgestaan voor de les van 11:30. Anderhalf uur samba met een heel irritant mens die er niets van snapte en overal doorheen gilde. Ik weet niet wat erger was, de extra heupen die ik ter hoogte van mijn, uhm, heupen ontdekte of die schreeuwlelijk.

Maar ja, die aangegroeide heupen, die moeten er af!
Derhalve werd anderhalf uur samba gevolgd door: anderhalf uur JIVE!
Je moet weten, ik heb een hékel aan de jive.
Echt zo’n dans waar je veel voor moet doen en hard van gaat zweten.
Ik wist niet dat het een Jiveles zou zijn, anders was ik hem natuurlijk gepeerd. Ver-schrik-ke-lijk!

Na de les was het allemaal duidelijk: dat doen we dus nooit meer!
Wie offert vrijwillig zijn weekend op om te sauna-samba-en-jive-en?
De idioterie!
Als je in deze hitte achter de laptop zit, zweet je er ook wel genoeg calorien af!
Maar ja, die strippenkaart, he?
We zijn pas op de helft.
Da’s wel een beetje zonde.
Bovendien, hoe moet het dan met de deze-keer-is-het-helemaal-anders-mentaliteit?
En niet te vergeten het strakke lijf dat dadelijk in bikini moet…
Mietje dat ik ben.

 

There is no I in team

Geplaatst in kwangie denkt door
Volgens een telling* in 2007 heeft China 1.321.851.888 inwoners.
En nóg lukt het niet om uit die eenmiljarddriehonderdeenentwintigmiljoenachthonderdeenenvijftigduizendachthonderdachtentachtig Chineesjes elf (11!) man uit te zoeken die redelijk een balletje kunnen trappen.
Met zoveel inwoners word je met gemak wereldkampioen!
De beste Chineesjes selecteren en dan: drillen, drillen, drillen!
Moet kunnen.
Kies er nog een paar extra uit voor eventuele overlopers en je zit gebakken.
En met mijn succesformule kunnen we gerust nog een basketbal-, hockey- en volleybalteam opzetten.
Waarom is nog niemand op dit idee gekomen?

Omdat Chinezen echte wedstrijddieren zijn.
Huh?
Een collega vertelde mij dat Chineesjes van alles een competitie maken.
Wie is de mooiste, slankste, slimste, sterkste, kortom van alles.
Wedstrijdje? Graag!
Uitblinken? Graag!
Maar toch het liefst alleen.
En je weet: alleen en alleen, dat gaat niet samen.
Reden waarom China ondervertegenwoordigd is in teamsports.

Zo spatte mijn droom uiteen van een onverslaanbaar elftal dat elke wedstrijd met zero tegendoelpunten zou winnen, zodat voetbal niet meer spannend zou zijn en simpelweg afgeschaft zou worden.
Béétje jammer.
Het was te proberen…

Onkoosjere Chinees

Geplaatst in je hebt van die dagen door
De koelkast.
Hij staat veel te hard.
Ik ben hier al een tijdje en ik geef er niets om.
Voor mij is ie groot, wit en cool: koelkast enough for me!

Vanmorgen bij het ontbijt: frozen yoghurt met een boterham pindaijskaas.
Even wilde ik net doen alsof het mij niets deerde, totdat de brokken pindakaas mijn kaken als kukident aan elkaar plakten.
Toen kon het niet meer langer.
En dus namen we diezelfde avond nog actie: de koelkast moest een toontje lager zingen.

En daar begint de ellende al.
Er zijn namelijk zeven standen, zeven!
En hij stond op 3.
Is 7 kouder dan 3? Of juist warmer dan 3? (je weet wel… 7 graden… warmer dan 3…).
Geen idee!
Gelukkig ben ik niet voor één gat te vangen en werd de koelkast aan een heus wetenschappelijk experiment onderworpen.
Hup op stand 1 en afwachten maar!

Een uurtje of zo later, die yoghurt erbij, dop eraf om het zaakje tegen het licht te houden.
En JA hoor! *** F*L*A*T*S***
Daar flatste de yoghurt récht in mijn gezicht, in mijn haar en overal waar je niet op yoghurt zit te wachten.
Het ergste was dat het niet eens yoghurt was dat in mijn decollettée droop.
Het was dat vieze waterige spul dat altijd op de yoghurt drijft als het één en ander zuur is geworden.
En plakken dat het deed, plakken!
En stinken! Een uur in de wind!

En zo geschiedde het, dat Kwangie zichzelf doopte tot onkoosjere zuurpruim!

*** Weer een wijze levensles:
Hou nooit een pak yoghurt ondersteboven en als je dat doet, probeer er dan niet in te kijken!