De koelkast.

Hij staat veel te hard.
Ik ben hier al een tijdje en ik geef er niets om.
Voor mij is ie groot, wit en cool: koelkast enough for me!

Vanmorgen bij het ontbijt: frozen yoghurt met een boterham pindaijskaas.
Even wilde ik net doen alsof het mij niets deerde, totdat de brokken pindakaas mijn kaken als kukident aan elkaar plakten.

Toen kon het niet meer langer.
En dus namen we diezelfde avond nog actie: de koelkast moest een toontje lager zingen.

En daar begint de ellende al.
Er zijn namelijk zeven standen, zeven!
En hij stond op 3.

Is 7 kouder dan 3? Of juist warmer dan 3? (je weet wel… 7 graden… warmer dan 3…).
Geen idee!
Gelukkig ben ik niet voor één gat te vangen en werd de koelkast aan een heus wetenschappelijk experiment onderworpen.
Hup op stand 1 en afwachten maar!

Een uurtje of zo later, die yoghurt erbij, dop eraf om het zaakje tegen het licht te houden.
En JA hoor! *** F*L*A*T*S***

Daar flatste de yoghurt récht in mijn gezicht, in mijn haar en overal waar je niet op yoghurt zit te wachten.
Het ergste was dat het niet eens yoghurt was dat in mijn decollettée droop.
Het was dat vieze waterige spul dat altijd op de yoghurt drijft als het één en ander zuur is geworden.
En plakken dat het deed, plakken!
En stinken! Een uur in de wind!

En zo geschiedde het, dat Kwangie zichzelf doopte tot onkoosjere zuurpruim!