Tagarchief: Shanghai

Nachtelijke verplichtingen

Geplaatst in je hebt van die dagen, kwangie denkt moeilijk door

Kom je net onder een heerlijke douche vandaan, in je pyjama (of course!) klaar voor een avondje bank hangen.
Koekjes uit de kast, olijfjes erbij.
Filmpje in de laptop, alles wijst erop dat dit een geweldige avond gaat worden en dan… #$%^@# ^&!

Het water is op.
Nergens in huis nog schoon drinkwater te vinden (en nee, ook geen alcohol).
Nu kun je het water uit de Shanghainese kraan best drinken, maar ik hou niet zo van water met smaakjes en ook niet zo van diaree.

Dus zit er niets anders op dan me aan te kleden en de deur uit te gaan.
Ver-schrik-ke-lijk!
Ik voel me dan echt heel zielig.
Ik hier in de grote stad midden op de avond water halen.
En het is minstens 100 meter lopen naar de Family Mart.
Honderd meter!

Heb je de tocht naar de Family Mart overleefd dan mag je jezelf best een beetje belonen.
Met een reep chocola of zo en doe die zak chips er ook maar bij.
O en wat is dat? Nieuw soort noodles? Moet ik ook hebben.
En oja, water. Heel veel water.
Zoveel als ik maar sjouwen kan en dat zijn gerust tien flesjes water in één keer, no problem!

Heel stoer allemaal, echte emancipatie en zo…
Maar het moet maar eens gauw afgelopen zijn met die nachtelijke uitstapjes.
Cold turkey, kappen daarmee!
Want als we zo doorgaan, stapt er over vijf weken een vrouwelijke Arnold Schwazenegger uit het vliegtuig!*
Dan ga ik toch liever voor een beetje dorst en uitdrogingsgevaar.
* En nee, dat is dus niet de bedoeling!

Taxi!

Geplaatst in je hebt van die dagen, kwangie denkt moeilijk door

De leukste praatjesmakers in Shanghai zijn toch wel de Taxichauffeurs!

Met hun rode/gele/blauwe/witte taxi’s scheuren ze door de stad, de ene hand op het stuur, de andere op de claxon. Met een half oog op het verkeer vinden de meeste chauffeurs altijd tijd voor een babbeltje:

” Jij, wat ben jij?”
“Chinees”
“En jouw ouders? Wat zijn zij?”
“Chinees”
“Je vader én je moeder. Wat zijn zij?”
“Chinees en Chinees en ik ben ook 100% Chinees”
“100% Chinees? Waarom praat jij dan… zo?”
“Ik kom uit Hong Kong en ben in *** opgegroeid”
“Je komt uit Hong Kong en uit Henan?”
“Nee, niet Henan, HOLLAND”
“HOL-LAND!”

“JA!!”

En het volume stijgt! ALTIJD!

“En je grootouders. Wat zijn zij?”
“Chinees, Chinees, Chinees en Chinees!”
“Je bent dus ECHT Chinees!”
“Ja, dat zei ik: 100% Chinees!”
“Maar jij… ziet er niet 100% Chinees uit”
“Ik ben het toch echt!”
Draait zich om
“Kijk, ík ben een Chinees, dat zie je gewoon! Maar jij, jij… niet”
“Ik lijk op mensen uit Maleisie”
“JA!! Jij lijkt op een Maleisier”
“Ik hoor het wel vaker”

Wat zeg ik… In Nederland heeft nog nooit iemand getwijfeld over mijn Chinees-schap

Shanghai taxi.jpg

 En zo gaan de meeste gesprekken met de taxichauffeurs. Steevast wordt mij aangeraden mijn Chinees te verbeteren, te trouwen en kinderen te krijgen nog voor 2010, want anders ben ik toch echt te oud. Maar de beste tip die ik heb gekregen is toch wel deze:
“Meisje, zeg volgende keer gewoon dat je Maleisier bent. Dan is iedereen onder de indruk van je Chinees!”

First job

Geplaatst in kwangie denkt terug door
Daar zit je dan! In Shanghai, voor je werk.
Ik kan me ergere dingen voorstellen.
Het was ook bepaald geen straf om in Hong Kong te werken.
He-le-maal geen problemen mee. Flexibel als ik ben.
Béétje jammer dat Lief in Nijmegen zit, maar daarvoor hebben ze voetbal uitgevonden.

Enniewee…
Vandaag moest ik denken aan My First Job.
Mijn eerste baantje was in een warenhuis in Nijmegen.
Het begon met een V en eindigde met een D, dus het was niet de Hema.

Welgeteld voor 5,10 gulden per uur stond ik achter een toonbank.
Op de eerste dag legde de afdelingsverantwoordelijke mij uit: “Dit is echt goud en zilver. Je mag dit nóóit alleen laten.”
Zo gezegd, zo gedaan.
Twee maanden lang stond ik er.
Beetje toonbankje poetsen, mensen helpen: “Het toilet is dáár. Bij de tijdschriften links.” van dat kaliber. Tjongejonge wat was dat hard werken, zeg!
Zonder airco en in mijn uniformpje.
Maar mijn vlijt werd opgemerkt en beloond: ik mocht ook na de zomer blijven werken!

Zo leerde ik F. en J.kennen.
In dat warenhuis.
In ons bloesje, sjaaltje en rokje.
Bij het goud en zilver.
Het was F. die mij erop wees dat er zoiets bestond als pauze.
Wist ik veel. Ze hadden toch gezegd dat ik het NOOIT alleen mocht laten?
En wat moet je tijdens je pauze doen anyway?
Laat mij maar achter die toonbank.

En zo stonden we jarenlang elke koopavond, zaterdag, koopzondag en feestdag achter die toonbank. Te kletsen natuurlijk en een beetje te werken en steeds meer ook een beetje te wachten op de pauzes.
Midden in Nijmegen.
In ons apenpakkie.
Bij het goud en zilver.

 

Afscheid in Shanghai

Geplaatst in je hebt van die dagen door

De keren dat ik met Sander en Iben in BYB was, hoorde ik onvermijdelijk hetzelfde limoncello-drama-dilemma, dat ongeveer zo verliep:

“Ik hoef geen limoncello.”
“Na die ene keer… nóóit weer!”
“Dat zeg je elke keer!”
“Maar dit keer meen ik het!”
 
Toch gaan de blikken gauw over en weer als Ober het glaasje limoncello van het huis op tafel zet. Ze zijn nu eenmaal niet graag onbeleefd, die twee…
 
“O sjeeeezus, de limoncello is wel erg sterk vandaag.”

“NIET MIJN GLAS BIJVULLEN!”

Gisteravond werd er gelukkig niet zo moelijk gedaan. Er werd gegeten, er werd gedronken. Er werden foto’s geschoten. En vooruit, nog een paar. Want gisteren namen Sander en Iben afscheid van zes maanden Shanghai en de daarbijbehorende Chineesjes (including me )
Och, och, och!

Ongewenste intimiteiten

Geplaatst in kwangie denkt moeilijk door
Mag ik even?

Er is iets waar je in Nederland nooit bij stil staat, maar wat je in China ont-zet-tend mist: de personal space. Je weet wel, de persoonlijke afstand. Je hebt verschillende gradaties van afstand, maar grofweg maak je onderscheid tussen vrienden, bekenden en nog-niet-zo-bekenden. We gaan er even voor het gemak van uit dat vreemden je niet aanraken.

Patrick Swayze zei niet voor niets: “This is my dance space, this is your dance space. I don’t go into yours, you don’t go into mine.”* Die persoonlijke afstand, die is er niet voor niets. Het is dan ook erg vervelend dat ik regelmatig bij mijn bovenarm word gegrepen. Gevolgd door zo´n lelijk kneepje. Alsof mijn vet wordt gemeten. Of dat je iets leest en er iemand over je heen komt hangen, inclusief borstpartij. Ik kan de borsten van andere meisjes gewoon niet zo goed waarderen. Sorry. Ieder zijn ding.

Ondertussen ben ik erg goed geworden in mijzelf subtiel wegmanouvreren van de ongewenste intimiteiten. Ik kan toch moeilijk te pas en te onpas “Zeg, zou jij je borsten eens thuis willen houden!” roepen? Bovendien lijken de Chineesjes er helemaal niet bij stil te staan. Laten we het er maar op houden dat in een stad van 16 miljoen mensen de personal space erg schaars is.

* dat zei ie in Dirty Dancing, kun je nagaan: bij dirrrrrrty dancing houden ze nog gepaste afstand!!