Daar zit je dan! In Shanghai, voor je werk.
Ik kan me ergere dingen voorstellen.
Het was ook bepaald geen straf om in Hong Kong te werken.
He-le-maal geen problemen mee. Flexibel als ik ben.
Béétje jammer dat Lief in Nijmegen zit, maar daarvoor hebben ze voetbal uitgevonden.

Enniewee…

Vandaag moest ik denken aan My First Job.

Mijn eerste baantje was in een warenhuis in Nijmegen.
Het begon met een V en eindigde met een D, dus het was niet de Hema.

Welgeteld voor 5,10 gulden per uur stond ik achter een toonbank.
Op de eerste dag legde de afdelingsverantwoordelijke mij uit: “Dit is echt goud en zilver. Je mag dit nóóit alleen laten.”

Zo gezegd, zo gedaan.

Twee maanden lang stond ik er.
Beetje toonbankje poetsen, mensen helpen: “Het toilet is dáár. Bij de tijdschriften links.” van dat kaliber. Tjongejonge wat was dat hard werken, zeg!
Zonder airco en in mijn uniformpje.
Maar mijn vlijt werd opgemerkt en beloond: ik mocht ook na de zomer blijven werken!

Zo leerde ik F. en J.kennen.
In dat warenhuis.
In ons bloesje, sjaaltje en rokje.
Bij het goud en zilver.
Het was F. die mij erop wees dat er zoiets bestond als pauze.
Wist ik veel. Ze hadden toch gezegd dat ik het NOOIT alleen mocht laten?
En wat moet je tijdens je pauze doen anyway?
Laat mij maar achter die toonbank.

En zo stonden we jarenlang elke koopavond, zaterdag, koopzondag en feestdag achter die toonbank. Te kletsen natuurlijk en een beetje te werken en steeds meer ook een beetje te wachten op de pauzes.
Midden in Nijmegen.
In ons apenpakkie.
Bij het goud en zilver.