Laatst moest ik voor een feestje in Amsterdam zijn.
Dit was overigens hetzelfde feestje als waar ik de lezer ontmoette, voordat mijn imago als huismus aan gruzelementen wordt geslagen.
Van te voren had ik uitgezocht hoe ik er kwam.
Het is immers Amsterdam, hè.
Voor stadsmeisjes uit Nijmegen is dat best een grote stad.

Dus maakte ik verschillende aantekeningen.
Eerst met de trein.
Dan tram 14 zoeken.
Uitstappen bij de Bos en Lommerweg.
En dan nog 3 minuten lopen.
Moet goed komen!

Nu ben ik nogal beperkt wat kaartlezen betreft.
Als Google Maps zegt dat ik rechtdoor moet, eindig ik na 10 minuten lopen steevast aan de verkeerde kant van de kaart.
Dus draai ik bij voorbaat de telefoon 180 graden om en loop tegen mijn gevoel in.
Meestal met als gevolg dat ik na een kwartier op dezelfde plek uitkom als waar ik startte.

Gelukkig was de diagnose route-dyslexie jaren geleden al gesteld.
Ik neem de moeite dan ook niet meer en vraag gewoon willekeurige mensen op straat.
Zo ook die avond.

De treinreis was goed gegaan en de tram had ik ook gevonden.
Of ja, die had iemand anders voor me gevonden, maar ik zat in tram 14.
En toen we bij de halte aankwamen (Vergeet niet in- of uit te checken!), stapte ik netjes uit.

Ik klampte me vast aan de eerste de beste die ik tegenkwam.
“Hallo!” riep ik, “Hallo! Weet jij waar Het Wilde Westen is?”
De jongen rolde met zijn ogen en verstevigde zijn pas.

Dus rende ik de straat over naar het enige meisje dat nog op straat liep.
“Hallo!” riep ik, “Hallo!”
Het meisje verstevigde de grip op haar tas en rende gauw weg.

Ik kan het hen niet echt kwalijk nemen.
Het is immers Amsterdam, hè.
En ik zie er nogal louche uit.
Sorry!

Na een kwartier zoeken, liep ik maar ergens naar binnen.
Daar konden de mensen tenminste niet weglopen.
En hoewel iedereen oogcontact meed, deed ik toch een poging.
“Hallo!” zei ik en ik tikte een meisje aan, “Hallo!”
Het meisje bekeek me van top tot teen en schatte de situatie in.
Ik toverde een glimlach op mijn gezicht.
Eentje dat zei dat ik echt niet koekkoek was.
“Pardon, maar hoe kom ik in het Wilde Westen?”
Het meisje kon er gelukkig om lachen.
“Het Wilde Westen?” zei ze vriendelijk, “Dat is gewoon rechtdoor!”
De.Andere.Kant.Op.