Afgelopen vrijdag was ik op kraamvisite bij een vriendinnetje met een geweldige nieuwe baby. Het was dat de nieuwe moeder haviksogen had, anders had baby Damla bij mij in de tas gezeten. Zo’n snoezig lief meisje was het!

Na alle babyvoeding begon ook mijn maag te rammelen en ging ik met een ander vriendinnetje lunchen. In Den Bosch. Dat is me toch een leuke stad! Als het aan mij had gelegen, verhuisden we daar meteen naar toe. Bye Bye Nijmegen. Hello Den Bosch! De sfeer is gemoedelijk en – niet onbelangrijk – er zijn meer dan genoeg leuke eetgelegenheden om tien kilo aan te komen zonder er een traan om te laten.

Vriendinnetje vertrekt begin november voor ons werk naar Shanghai. Zo’n zes weken zal ze in die mooie stad vertoeven. En natuurlijk gaat er bij mij dan weer het een en ander kriebelen.

Shanghai. Terug. Naar de lieve Chineesjes met hun rare aparte gewoontes.

Voorlopig moet ik het maar doen met haar verhalen!

Aangezien Den Bosch dichtbij Utrecht ligt, belde ik Zus nog even op. Wat ze aan het doen was en of ze het leuk vond als ik nog even langskwam. “Ja, hoor! Gezellig! We eten pannenkoeken!” en ik was om, ondanks mijn lunch van salade met geitenkaas en een dame blanche die gerust Madame Blanche had mogen heten.

Hoe dan ook. Pannenkoeken, die lust ik wel! Zeker omdat het al veel te lang geleden was dat ik die op had. En omdat Zus van een pannenkoek nog een Michelin-ster-waardige maaltijd kan maken. Het water liep me al in de mond.

Ik was alleen een beetje vergeten dat Zus zwanger is.

En vrouwen met kindjes in hun buik kunnen soms een beetje, uhm, anders worden.

Naast een volledige gedaanteverandering (zeg maar gerust extreme makeover) kunnen zij ineens volledig van smaak veranderen. Zus is hierop geen uitzondering.

Eerst kreeg ik een heerlijke pannekoek met kaas.

Daar schonk ik wat stroop overheen.

Verrukkelijk!

Of ik er nog één lustte.

Maar natuurlijk!

Wat was ik verbaasd toen in plaats van nog zo’n lekkere kaaspannekoek, aardbeien, warme kersen, slagroom en straciatella ijs op tafel werd gezet.

Volgens Zus kon dat best.

Een toetje als maaltijd.

Tja, wie ben ik dan om een zwangere vrouw tegen te spreken?