De geboorte van een watermeloen

Geplaatst in grut & kroost, je hebt van die dagen door k.

Voordat je denkt dat ik maanden overtijd ben… De kleine Watermeloen is alweer bijna een maand oud!
Hij is alsnog in november gekomen.
Hoe?
Dat lees je hieronder.

De gecensureerde versie (aanbevolen voor mensen met een zwakke maag of die nog moeten eten):
… En toen was de Watermeloen geboren!
Hoera!

Hoe het echt ging:
Op 17 november werd ik ’s ochtends wakker met een natte broek.
Normaal gesproken is dat best zorgelijk gezien mijn jeudige leeftijd, maar nu was er alle reden tot feest.
EIN-DE-LIJK!
De vliezen zijn gebroken!
Het was weliswaar geen *FLATS* zoals bij de kleine Puk, maar een natte broek is een natte broek.
Met ingehouden adem telde ik elk krampje en al gauw kon ik de klok er op gelijk zetten: de weeën kwamen om de vijf minuten.
Ik schudde Lief wakker, smste Zus dat ze moest komen en de buren en schoonouders werden opgetrommeld om de Puk op te vangen.
Het was tijd om naar het ziekenhuis te gaan!

En oeh, wat deed het pijn.
Maar ik was kalm.
En stoer.
Heel stoer.

“Weet je, het is goed te doen,” zei ik tegen Lief om hem gerust te stellen, “ik ben heel rustig.”
Maar heel rustig, is meestal geen goed teken.
Althans… Niet bij een bevalling.
De weeën deden geen centje pijn.
Maar dat kwam dus, omdat het helemaal geen weeën waren.
Nope.
En de vliezen waren al helemaal niet gebroken.
Nope.
De dienstdoende verloskundige zei nog vriendelijk dat het ‘van alles kon zijn’.
Maar we wisten allebei wat ze daarmee bedoelde: Ik had gewoon in mijn broek geplast. Ondanks mijn jeudige leeftijd.
Dus moesten mochten we weer naar huis.
Heel even overwoog ik om hysterisch te gaan huilen.
En dat deed ik ook.

Eenmaal thuis moest helaas ook de hele PR machine rollen.
Niets aan de hand, vals alarm, kan de beste overkomen! en dan vooral proberen van onderwerp te veranderen.
Zusjelief kon na bijna twee uur onderweg te zijn geweest, weer terug naar huis.
Aan schoonmoeders legde ik nog eens uit dat de vliezen niet gebroken waren.
“Niet?!”
“Nee, niet… Lust je nog koffie?”

De hele dag bleven de weeën-die-geen-weeën-maar-vóórweeën-waren om de vijf minuten komen.
Op internet las ik horrorverhalen van vrouwen die dagen of zelfs wéken voorweeën hadden.
Toen ben ik maar verder gaan huilen.
Wat moet je anders?

Zo tegen 21:00 uur had ik al 15 uur lang iedere vijf minuten van die nutteloze voorweeën.
Wat is dit voor een zieke grap?
Ik was moe, koud en strontchagerijnig.
Jankend zat ik op de wc, toen Lief voorzichtig informeerde hoe lang ik daar al zo zat.

“Ik weet het niehiehiet…” jammerde ik.
“Volgens mij heb je om de twee minuten weeën!” riep hij paniekerig, ” Je moet naar het ziekenhuis!”
“Ik wil niet naar het ziekenhuis.”
“We moeten echt zo gaan, als je nog langer wacht, krijg ik je niet meer in het ziekenhuis.”
“Maar straks sturen ze me weer weg!”
“Dan is het maar zo!”
“Ik ga NIET naar het ziekenhuis!” en ik klampte me vast aan de wc pot.
“Je moet nu echt meekomen.”
” @#%$#$^@$#%” [onverstaanbaar]
“Echt, serieus, kom op.”
“Nee! Nee! NEE! GA WEG!”

Maar ik moest. En ik liet de wc pot los.
In tegenstelling tot de ochtend, was ik ’s avonds zen noch kalm.
Ik was in Grote Blinde Paniek.
Tegen het hysterische aan.
Mijn hele lijf, iedere vezel schreeuwde: EEN WATERMELOEN PAST NIET DOOR EEN GAT VAN 10 CENTIMETER!
En daar gedroeg ik me ook naar.
Het was maar goed dat ze er een ruggeprik in duwden, want anders had Lief de bevalling niet overleefd.
Die ene prik veranderde de hysterische heks (moi) in een ware persprinses (moi aussi).
Mocht je ooit een natuurlijke bevalling zonder pijnstilling overwegen, dan moet je eens een hele watermeloen in je mond proppen.
Als je dat enigszins onaangenaam vindt, dan raad ik je een ruggeprik aan

24 uur na de natte broek mocht ik eindelijk proberen de Watermeloen eruit te persen.
Gelukkig bleek de Watermeloen maar een kleine Mango.
En kleine mango’s passen prima door een gat van 10 centimeter.
Met wat knip- en scheurwerk weliswaar.
Maar laten we het verder een beetje smakelijk houden.
Hij is er in ieder geval uit!
Hoera!

—————————————————————————————————————————-
We zijn heel trots op onze Watermeloen!
Maar om hem te beschermen en een klein beetje privacy te gunnen, willen we – net als bij de kleine Puk – vragen of je de Watermeloen gewoon Watermeloen wilt noemen op het internet. Dan kan hij later nog een baan vinden, zonder dat zijn baas moet grinniken om alle poep-en scheetverhalen die zeker weten nog gaan komen!

22mrt2013

De geboorte van de kleine Puk

Geplaatst in grut & kroost, in verwachting, kwangie denkt terug door k.

Het begon allemaal op 13 maart 2013.
De zon scheen en ik had nog een afspraak bij de verloskundige.

Zij : “Alles ziet er keurig uit! Ze is volledig ingedaald.”
Ik : “Mooi!”
Zij : “Heb je nog vragen voor mij?”
Ik : “Eigenlijk niet, of nee, wacht… Enig idee wanneer ze geboren wordt?”
Zij : “Als we dát toch eens wisten!”

Niemand wist wanneer de Kleine geboren zou worden.
Dan kun je net zo goed nog even naar de HEMA.
Ik was niet echt op zoek naar iets en de luieremmer hadden we ondertussen al in huis, maar toch.
Even neuzen kan nooit kwaad.

Nou, lieve mensen, het kan dus wél kwaad.
Ik was nog geen meter van de baby afdeling verwijderd of *FLATS!*
En als ik ‘flats’ zeg, dan bedoel ik ook echt *FLÁTS!*
130 liter vruchtwater stroomde tussen mijn benen door naar beneden.
Daar, bij de HEMA.

Even wist ik niet meer wat voor en achter was.
Zou ik wegrennen?
Of me verstoppen?
Plat liggen?
Een HEMA baby, dat zal het nieuws wel halen.
En ondertussen bleef het er maar uit gutsen.

“Goh, mevrouw, heeft u soms een ongelukje gehad?”
Een medewerkster zag de bui al hangen, wéér zo’n idioot die in zijn broek plast.
“Uh, nee, sorry, maar uh, mijn water is gebroken, ik bedoel mijn vliezen, sorry!”
En ik ratelde verder: “Ik ga wel even naar de wc, dan uh, ruim ik het hierna wel op hier. Sorry, hoor, ik wist niet dat het zoveel zou zijn, waar is jullie toilet?”
De medewerkster zette grote ogen op.
“Mevrouw, u gaat helemaal nergens heen!”
“Oh, maar ik kan ook niet echt met die natte broek rond blijven lopen… toch?”
“Mevrouw, u gaat NU even iemand bellen.”
“O ja.”

Lief en Zus werden gealameerd en Superheld vriendinnetje M. kwam binnen 2 minuten af op mijn oproep, regelde een handdoek, geld en een taxi, die me veilig thuis bracht. Niemand heeft de vloer meer gedweild. En mocht er iemand van de HEMA Nijmegen dit lezen: Sorry daarvoor!

Eenmaal thuis ging het allemaal snel.
Heel snel.
Lief wilde nog een 15 minutes meal van Jamie Oliver in elkaar draaien, maar de weeën kwamen al om de vijf minuten.
Dus werd de verloskundige gebeld en ging ik als een bosjesvrouw verder met grommen en snuiven.
Waar de term ‘puffen’ vandaan komt, mag Joost weten.
Maar ík vond het heerlijk om te HOEEEEE en te HAAAAAA-en.

Helaas merkte de verloskundige dat de Kleine niet helemaal lag zoals het hoorde.
“Ik voel haar mondje, dat betekent hoogstwaarschijnlijk dat zij met haar gezichtje naar boven ligt, maar ik weet het niet zeker…”
En zo kwam er een ziekenhuisrit en een volgende verloskundige die tot de conclusie kwam dat ze “het niet zeker wist”.
Gelukkig heb je anno 2013 zoiets als een echo-apparaat en werd die op aandringen aanraden van Lief en Zus tevoorschijn gehaald.

Wat bleek?
Mevrouwtje lag in een volkomen stuit.
Oftewel, de Kleine zat in een kleermakerszit met haar billen ingedaald.
Tja, toen volgde de morfine (lekker!), een ruggenprik (fantástisch!) en een keizersnee (kan je helemaal niets meer schelen als je onder invloed bent).

Dat allemaal voor een prachtige Puk.
51 cm lang, 6 pond sterk en een temperament van heb ik jou daar.
Ze slaapt veel, drinkt goed en groeit als kool.

Lieve mensen, we zitten op een roze, knálroze wolk.
Het is zo hartverwarmend en mooi en prachtig allemaal.
Alle clichés zijn waar.
Behalve ééntje dan.
Daar zijn Lief en ik het met elkaar over eens.
De poep van je eigen kind stinkt dus écht wel!

——————————————————————————————————————
De kleine Puk heet geen Puk.
Althans, Lief heeft haar niet zo opgegeven bij de gemeente.
Om haar privacy een beetje te beschermen in het digitale tijdperk, noem ik haar hier Puk.
Mocht je haar naam (willen) weten, zou ik je toch willen vragen haar hier gewoon Puk te noemen 🙂