Tagarchief: Shanghai

Enkele manieren om iets te zeggen zonder iets te zeggen

Geplaatst in je hebt van die dagen door
JIJ WORDT DIK

“Goh, niet vreemd dat je dat niet kunt. Je doet ook nooooit meer aan sport en je beweegt niet eens.” (tijdens een van mijn pirouettes-sessie)

JIJ STINKT
“Je vader heeft al je kleren in Hong Kong gewassen. Ze roken zo apart!”

 
JIJ STINKT HARD
” … Volgens mij komt dat omdat je niet genoeg doucht.”
“Mam, ik douche elke dag.”
“O, dan is het je wasmiddel.”

IK KIJK ALLEEN NAAR MIJZELF OP FOTO’S
“Kijk eens wat een gezellige foto!!! Deze moet je echt afdrukken en uitvergroten!” (terwijl twee van de drie mensen met gesloten ogen op de foto staan)

IK HEB IETS KAPOT GEMAAKT
“Net was het nog niet zo!”

IK HOEF GEEN INBURGERINGSCURSUS
“Volgende keer ga ik toch echt met zo’n tourgroep. Het is zo vreselijk duur als je alles zelf regelt!” (bij een overnachting van 100 RMB – 10 euro – voor drie mensen…)

?!?!?!
“Als je je nagels knipt, moet je dat in een prive gelegenheid doen. Je verzamelt alles bij elkaar en gooit dat dan netjes weg. Het blijft ten slotte toch een lichaamsproduct.” (werkelijk zonder e-nig-e aanleiding!!!)

JIJ DENKT HEEL WAT VAN JEZELF 
“Er komt echt niemand op je bruiloft hoor!”
Pap (om de boel te sussen): “Ik kan vast wel twaalf oudjes voor je regelen, kind!”

Ik ga op reis en neem mee…

Geplaatst in je hebt van die dagen door
… Mijn moeder, stress (gerelateerd aan eerst genoemde) en mijn vader!

Zo, ik heb me voor niets druk gemaakt over wat te doen met mijn ouders; mijn ouders wisten haarfijn te vertellen wat zij wilden doen hier in Shanghai: Ze willen naar Putuoshan. Oh, ok… Wanneer dan? Morgen! Dan moeten we maar aan het regelen!!

Hulpeloos/hopeloos als ik ben, heb ik een hulplijn in moeten schakelen: Broer lief en Broer’s lief. Zij hebben ons reisschema uitgedokterd en per electronisch hete post* opgestuurd. Pffff…. En dus staat de wekker om 5:45 want morgen moeten we per taxi naar een of andere brug, waar een shuttlebus ons in een ritje van een uur naar een boot zal brengen die ons in zo’n tweeeneenhalf uur naar het eiland naar wens zal brengen. We overnachten op het eiland en keren weer terug op donderdag. Een ding staat vast: Het zal zeker leuke verhalen opleveren!!

Wordt vervolgd.

* electronisch hete post is niet mijn idee! Letterlijk geciteerd van een prof van geschiedenis die bij een genootschap ter bevordering en conservering van de Nederlandse taal hoorde. 

 

Pirouettes en misselijkheid

Geplaatst in kwangie denkt moeilijk door
Je hebt van die dagen dat je thuis komt en helemaal niets te doen hebt.
He-le-maal niets.
En dus ga je pirouettes draaien.
Geef maar toe, wie zou dat nou niet doen?

Een keer rond, eitje.
Twee keer moet ook lukken! Niet?
Dat dacht jij! Wedden van wel!
Tja, een weddenschap met jezelf aangaan, dat is pas een trieste win-win situatie!
En zo draaide ik me een slag in de rondte… en nog een keer… en nog een keer!
Gewoon stug doorgaan, dat is pas echte mentaliteit!
Niet zeuren, maar draaien!

Je voelt hem vast al aankomen, zoals ik het na zestig rondjes voelde opkomen: Chinees eten en pirouettes, das niet zo’n goede combinatie.

 

05/05/08
 In de categorie “FYI”, zinloze feiten, oninteressante weetjes…
 
Ik kom eindelijk 2 keer rond!
 
Op naar de drie!!!
(is mijn maag niet zo blij mee, maar hee, ieder zijn ding )

Fanatiekelingen (2)

Geplaatst in je hebt van die dagen, kwangie denkt terug door
Vandaag heb ik een nieuwe mijlpaal bereikt!
Sinds mijn komst in Shanghai loop ik met een veel te dure seizoenskaart danslessen. Vastbesloten dat het dit keer toch echt helemaal anders word, heb  ik vandaag mijn tiende les gevolgd. En daarmee heb ik de kaart voor 33,3333% (1/3 dus) verbruikt! Een derde!! Dat is al reden voor een feestje, gezien mijn historie:

*** De zwemkaart ***
Met F. en J. heb ik een tijdje elke week gezwommen. Lekker baantjes trekken en dan heerlijk met natte haren frietjes eten. (Iemand enig idee waarom friet het beste smaakt na een dagje zwemmen???) Na een paar weken was ik om. Ik ook aan zo’n zwemkaart, naar verhouding vele malen goedkoper! Moest je in één keer een groot bedrag neerleggen, maar dan kon je wel telkens gratis naar binnen. Zo redeneer ik dus 😉
Al gauw bleek het frietje voor het zwemmen ook wel goed te smaken. En na het eten moet je vooral rusten en zeker niet zwemmen. Krijg je kramp van. Niet lang daarna is die strippenkaart verlopen, zonder ook maar een keer ‘gratis’ te hebben gezwommen.
Moet ik wel even vermelden dat F. en J. gewoon verder zijn gaan zwemmen, hoor! Niet iedereen is zo hopeloos als ik!

*** De jaarkaart van de uni ***
Het ding kostte geloof ik 50 euro, maar dan kon je er een heel jaar mee vooruit. Niet dus! Slechts een lesje BOMMEN had ik er mee gevolgd. Bewegen Op Muziek klonk veelbelovend, maar betekende in de praktijk Heel Erg Veel Bewegen met een klein beetje muziek op de achtergrond. Het inlopen op zich was al een ramp en ergens halverwege werd me duidelijk dat ik dat dus nooit meer ging doen. Een lesje van 50 euro. Mijn buik trekt er nog steeds samen van!!

*** De tweede jaarkaart van de uni ***
Als je ouder wordt dan blijft het allemaal niet meer vanzelf strak. Daarvoor moet je sporten. En dus kocht ik voor de tweede keer zo’n unikaart, ondertussen in prijs gestegen. Het begon goed, ben twee keer gaan spinnen (das fietsen in gewoon Nederlands) en heb ook zo’n drie a vier keer met Lief een balletje geslagen op het squashveld (hij zal het tegendeel beweren, maar ik was dus ECHT wel beter dan hij! En nee, hij liet mij niet winnen, wil je mij alsjeblieft niet zo beledigen?!)
Het ging mis toen Lief niet meer tegen zijn verlies kon en voorstelde eens een keer te gaan tennissen.

Tennissen et Moi. Gaat niet samen. Met mijn badmintonverleden verwacht ik dat zo’n bal ook met vertraging in de lucht blijft hangen. En als ik de bal dan – veel te laat – alsnog lichtelijk raakte dan vloog de bal meer dan uit en kon Lief de hele tijd ballenjongen spelen. Laten we het erop houden dat er weinig spel en sportiviteit was die dag!
Maar dit keer is het helemaal anders 😉
… Nog maar twintig lessen te gaan …

 

Netjes zij aan zij

Geplaatst in kwangie denkt door

Als je je bedenkt hoeveel geld de Chinese regering investeert in de Olympische Spelen, censuur, geboorteregeling en rechtzaken tegen de Gewone Man, is het toch vreemd dat de Staat haar kinderen niet aanleert om in de rij te staan. In een land met zoveel inwoners is het op zijn zachtst gezegd opmerkelijk.

In de rij staan dat kennen ze hier niet. Daarentegen ‘vloeien’ ze. Zodra er een opstopping ontstaat, aan een kassa bijvoorbeeld (omdat er zoveel nep RMB’s in de omloop zijn) dan wachten de mensen niet netjes achter de eerstvolgende, nee zij schuiven er naast. Zo ontstaat er al gauw een mensenmassa en kun je in de chaos gauw je beurt claimen. Ik laat dat meestal niet gebeuren en zeg dan in gebrekkig mandarijns du bu shi, wo shi di jie ke wat zoveel betekent als pardon, ik ben de eerste en dan is het 10% verbaal en 90% lichaamstaal wat de Chinees in kwestie moet overtuigen dat er mij niet te sollen valt. Begrijp me niet verkeerd, in de rij staan kennen ze gewoon niet. Meestal zijn ze zich geen kwaad bewust, terwijl jij je opgefokt afvraagt waarom iedereen zo onbeleefd is.

Groot voordeel is dat je zelf ook nooit meer in de rij hoeft te staan. Is gewoon een kwestie van goed aanvloeien 😉

Elke dag bij de ochtendgymnastiek kunnen ze het ineens WEL:
Vooraanzicht
Zijaanzicht