Tagarchief: je hebt van die dagen

Droge maandag

Geplaatst in je hebt van die dagen, kwangie denkt moeilijk door
Net nu ik lekker vier dagen vrij heb en het weer beter gaat met de pols – behalve dan dat laatst de duim uit de kom lag- is de inspiratie op. 

 
Gewoon op.
Kurk- en kurkdroog.
Geen ene druppeltje over.
*Foetsie*
Op.
 
Zeg nou eerlijk, wie zit te wachten op het feit dat we het eerste seizoen van Mad about you op DVD hebben?
Of dat ik alle afleveringen achter elkaar op de bank heb gekeken.
Met een zak chips.
En een ellendig dekentje.
 

Of dat vriendinnen angstvallig stil zijn, na het lezen van Laten we vrienden blijven… en dat ik mailtjes krijg met “ik hoop niet dat je mij bedoelt…”

  
En omdat ik het niet, u leest het goed, NIET over het weer wil hebben, hou ik het vandaag maar voor gezien.

De wereld draait door

Geplaatst in je hebt van die dagen, kwangie denkt moeilijk door

*Trrrrring* de telefoon gaat, mensen! Let’s pick up the phone.

“Hallo!”
“Goedemiddag. Is je vader er ook?”
“Mijn vader?!?!”
“… Ja?”
“Vroeg u nu echt naar mijn vader?!?!” Ik ben 27, man! Tsss….
“… Ja?”
“Die is er niet!”
“… O.”
“Kan ik u misschien helpen?”
“U spreekt met Vissers Advies Bureau.”
“Zeg, meneer, hoe komt u aan dit nummer?” Ik bedoel, zie ik eruit alsof ik advies van een visser nodig heb?!?
“(…)” 
“Pardon, maar hoe komt u aan dit nummer?”

“O, moment, er komt een ander telefoontje binnen. Ik zet u even in de wacht, mevrouw!”

*TUUT*TUUT*TUUT*

 

Nou ja, zeg!
Even voor de duidelijkheid: HIJ hing MIJ op!
En dat terwijl ik van plan was vriendelijk doch dringend te vragen naar zijn nummer, zodat ik hem op ieder ongewenst moment van de dag thuis kon opbellen met ongevraagd advies.
Wat een verloren kans!

Back to work

Geplaatst in je hebt van die dagen door
Vandaag moet mag ik weer aan het werk!

Ik zou best kunnen zeggen dat ik net uit bed ben gerold en nu haast, haast, haastend een boterham naar binnenwerk, een kammetje door mijn haar haal en het eerste de beste aantrek wat er maar op de grond ligt. Iets te lang in bed gebleven. Iets te weinig druk gemaakt over de eerste dag op het nieuwe oude werk.

Dat is allemaal niet zo.

Als ik meer tijd had gehad, zou ik er over kunnen loggen.
Over mijn dwangmatige verkleedpartij gisterenavond en mijn doodsangsten voor honger, nu ik niet meer op elk gewenst tijdstip kan eten, want kan toch echt niet tijdens het werken.
En mijn zorgen of ik mijn haar moet dragen in een staart of los. Want toch best gezichtsbepalend, terwijl ik liever niet al te ijdel of oppervlakkig wil zijn. Vind het eigenlijk maar grote onzin om zo met je uiterlijk bezig te zijn. Ze moeten me maar nemen zoals ik ben. Helaas sta ik toch niet sterk genoeg in de schoenen om zo’n schijt-aan-iedereen-mentaliteit uit te dragen.

Als ik ook nog een log moet schrijven op deze drukke ochtend, dan zou ik bijna te laat komen. Laten we dat nou maar niet doen.

To be continued dan maar?

 

Fanatiekelingen (5)

Geplaatst in je hebt van die dagen door
Moeder Natuur heeft een vreemd gevoel voor humor.
Tot je 25e ben je nog baas in eigen buik.
Wil je die ene dag, op dat ene feestje, die ene broek aan?
Twee daagjes niet snoepen en hup! Je glijdt in de broek.
Geeft de weegschaal wat extra kilo’s aan?
Boel water drinken, wat rondjes rennen en die kilo’s zijn verdwenen.
Eraf gevlógen.

Thans na vijfentwintig lentes, kun je stoppen met eten tot je een ons weegt, maar nope! Nada! Niets!
Geen gram die het lijf wil verlaten!
Nu doe ik niet aan lijnen en laat ik me niet gek maken door zo’n skinny jeans-hype, maar een béétje meer richting, uhm, laten we zeggen Jessica Alba, zou niet gek zijn!
Zeker met de onvermijdelijke bikini´s in zicht.

En dus vertrok ik vandaag met een stoïcijns gezicht richting dansschool.
Voor de verandering had ik mijn dansschoenen aangetrokken.
Dát zijn pas killer heels; 8 cm de lucht in en bij elkaar gehouden door vijf bandjes.
Kleine teen was niet zo blij met de onderdrukking maar och, ze zijn zo charmant, die dansschoenen van mij.
En láng dat ik was. Stak er met kop en schouders boven uit!

Hoge hakken.
Ik kan het iedere vrouw aanraden.
Het is net Photoshop: Je benen lijken langer, je lijf dunner…
En als ik me niet vergis, is het achterwerk opeens ook minder aanwezig.
Hoge hakken dus!
Goedkoper dan ieder cosmetische ingreep en gemakkelijker dan welk dieet ook.

Maar goed, er moest ook nog gedanst worden.
Op die hakken, die al een jaar in de kast hadden gelegen.
Eerst de samba, toen de rumba.
Drie uur lang.
Basics, spirals, cucaracha’s.
Draai hier, draai daar.
En dan drie draaien achter elkaar.
Allemaal op je tenen.

Tja, dan kan het spontaan gebeuren, dat je kleine teen haar onbehagen omzet  in een grote blaar.
Of dat je benen je weigeren van dienst te zijn en je de volgende morgen – zelfs op platte schoenen – als een kreupele naar het werk moet strompelen.
Erg oncharmant.
En ook wel een beetje pijnlijk.
Maar ja, wie mooi wil zijn, moet pijn lijden.

En dat lijf van Jessica Alba? Daar blijft na haar zwangerschap vast niets van over, toch?

 

Onkoosjere Chinees

Geplaatst in je hebt van die dagen door
De koelkast.
Hij staat veel te hard.
Ik ben hier al een tijdje en ik geef er niets om.
Voor mij is ie groot, wit en cool: koelkast enough for me!

Vanmorgen bij het ontbijt: frozen yoghurt met een boterham pindaijskaas.
Even wilde ik net doen alsof het mij niets deerde, totdat de brokken pindakaas mijn kaken als kukident aan elkaar plakten.
Toen kon het niet meer langer.
En dus namen we diezelfde avond nog actie: de koelkast moest een toontje lager zingen.

En daar begint de ellende al.
Er zijn namelijk zeven standen, zeven!
En hij stond op 3.
Is 7 kouder dan 3? Of juist warmer dan 3? (je weet wel… 7 graden… warmer dan 3…).
Geen idee!
Gelukkig ben ik niet voor één gat te vangen en werd de koelkast aan een heus wetenschappelijk experiment onderworpen.
Hup op stand 1 en afwachten maar!

Een uurtje of zo later, die yoghurt erbij, dop eraf om het zaakje tegen het licht te houden.
En JA hoor! *** F*L*A*T*S***
Daar flatste de yoghurt récht in mijn gezicht, in mijn haar en overal waar je niet op yoghurt zit te wachten.
Het ergste was dat het niet eens yoghurt was dat in mijn decollettée droop.
Het was dat vieze waterige spul dat altijd op de yoghurt drijft als het één en ander zuur is geworden.
En plakken dat het deed, plakken!
En stinken! Een uur in de wind!

En zo geschiedde het, dat Kwangie zichzelf doopte tot onkoosjere zuurpruim!

*** Weer een wijze levensles:
Hou nooit een pak yoghurt ondersteboven en als je dat doet, probeer er dan niet in te kijken!