Moeder Natuur heeft een vreemd gevoel voor humor.
Tot je 25e ben je nog baas in eigen buik.
Wil je die ene dag, op dat ene feestje, die ene broek aan?
Twee daagjes niet snoepen en hup! Je glijdt in de broek.
Geeft de weegschaal wat extra kilo’s aan?
Boel water drinken, wat rondjes rennen en die kilo’s zijn verdwenen.
Eraf gevlógen.

Thans na vijfentwintig lentes, kun je stoppen met eten tot je een ons weegt, maar nope! Nada! Niets!
Geen gram die het lijf wil verlaten!
Nu doe ik niet aan lijnen en laat ik me niet gek maken door zo’n skinny jeans-hype, maar een béétje meer richting, uhm, laten we zeggen Jessica Alba, zou niet gek zijn!
Zeker met de onvermijdelijke bikini´s in zicht.

En dus vertrok ik vandaag met een stoïcijns gezicht richting dansschool.
Voor de verandering had ik mijn dansschoenen aangetrokken.
Dát zijn pas killer heels; 8 cm de lucht in en bij elkaar gehouden door vijf bandjes.
Kleine teen was niet zo blij met de onderdrukking maar och, ze zijn zo charmant, die dansschoenen van mij.
En láng dat ik was. Stak er met kop en schouders boven uit!

Hoge hakken.
Ik kan het iedere vrouw aanraden.
Het is net Photoshop: Je benen lijken langer, je lijf dunner…
En als ik me niet vergis, is het achterwerk opeens ook minder aanwezig.

Hoge hakken dus!
Goedkoper dan ieder cosmetische ingreep en gemakkelijker dan welk dieet ook.

Maar goed, er moest ook nog gedanst worden.
Op die hakken, die al een jaar in de kast hadden gelegen.
Eerst de samba, toen de rumba.
Drie uur lang.
Basics, spirals, cucaracha’s.
Draai hier, draai daar.
En dan drie draaien achter elkaar.
Allemaal op je tenen.

Tja, dan kan het spontaan gebeuren, dat je kleine teen haar onbehagen omzet  in een grote blaar.
Of dat je benen je weigeren van dienst te zijn en je de volgende morgen – zelfs op platte schoenen – als een kreupele naar het werk moet strompelen.

Erg oncharmant.
En ook wel een beetje pijnlijk.
Maar ja, wie mooi wil zijn, moet pijn lijden.

En dat lijf van Jessica Alba? Daar blijft na haar zwangerschap vast niets van over, toch?