Tagarchief: watermeloen

De geboorte van een watermeloen

Geplaatst in grut & kroost, je hebt van die dagen door

Voordat je denkt dat ik maanden overtijd ben… De kleine Watermeloen is alweer bijna een maand oud!
Hij is alsnog in november gekomen.
Hoe?
Dat lees je hieronder.

De gecensureerde versie (aanbevolen voor mensen met een zwakke maag of die nog moeten eten):
… En toen was de Watermeloen geboren!
Hoera!

Hoe het echt ging:
Op 17 november werd ik ’s ochtends wakker met een natte broek.
Normaal gesproken is dat best zorgelijk gezien mijn jeudige leeftijd, maar nu was er alle reden tot feest.
EIN-DE-LIJK!
De vliezen zijn gebroken!
Het was weliswaar geen *FLATS* zoals bij de kleine Puk, maar een natte broek is een natte broek.
Met ingehouden adem telde ik elk krampje en al gauw kon ik de klok er op gelijk zetten: de weeën kwamen om de vijf minuten.
Ik schudde Lief wakker, smste Zus dat ze moest komen en de buren en schoonouders werden opgetrommeld om de Puk op te vangen.
Het was tijd om naar het ziekenhuis te gaan!

En oeh, wat deed het pijn.
Maar ik was kalm.
En stoer.
Heel stoer.

“Weet je, het is goed te doen,” zei ik tegen Lief om hem gerust te stellen, “ik ben heel rustig.”
Maar heel rustig, is meestal geen goed teken.
Althans… Niet bij een bevalling.
De weeën deden geen centje pijn.
Maar dat kwam dus, omdat het helemaal geen weeën waren.
Nope.
En de vliezen waren al helemaal niet gebroken.
Nope.
De dienstdoende verloskundige zei nog vriendelijk dat het ‘van alles kon zijn’.
Maar we wisten allebei wat ze daarmee bedoelde: Ik had gewoon in mijn broek geplast. Ondanks mijn jeudige leeftijd.
Dus moesten mochten we weer naar huis.
Heel even overwoog ik om hysterisch te gaan huilen.
En dat deed ik ook.

Eenmaal thuis moest helaas ook de hele PR machine rollen.
Niets aan de hand, vals alarm, kan de beste overkomen! en dan vooral proberen van onderwerp te veranderen.
Zusjelief kon na bijna twee uur onderweg te zijn geweest, weer terug naar huis.
Aan schoonmoeders legde ik nog eens uit dat de vliezen niet gebroken waren.
“Niet?!”
“Nee, niet… Lust je nog koffie?”

De hele dag bleven de weeën-die-geen-weeën-maar-vóórweeën-waren om de vijf minuten komen.
Op internet las ik horrorverhalen van vrouwen die dagen of zelfs wéken voorweeën hadden.
Toen ben ik maar verder gaan huilen.
Wat moet je anders?

Zo tegen 21:00 uur had ik al 15 uur lang iedere vijf minuten van die nutteloze voorweeën.
Wat is dit voor een zieke grap?
Ik was moe, koud en strontchagerijnig.
Jankend zat ik op de wc, toen Lief voorzichtig informeerde hoe lang ik daar al zo zat.

“Ik weet het niehiehiet…” jammerde ik.
“Volgens mij heb je om de twee minuten weeën!” riep hij paniekerig, ” Je moet naar het ziekenhuis!”
“Ik wil niet naar het ziekenhuis.”
“We moeten echt zo gaan, als je nog langer wacht, krijg ik je niet meer in het ziekenhuis.”
“Maar straks sturen ze me weer weg!”
“Dan is het maar zo!”
“Ik ga NIET naar het ziekenhuis!” en ik klampte me vast aan de wc pot.
“Je moet nu echt meekomen.”
” @#%$#$^@$#%” [onverstaanbaar]
“Echt, serieus, kom op.”
“Nee! Nee! NEE! GA WEG!”

Maar ik moest. En ik liet de wc pot los.
In tegenstelling tot de ochtend, was ik ’s avonds zen noch kalm.
Ik was in Grote Blinde Paniek.
Tegen het hysterische aan.
Mijn hele lijf, iedere vezel schreeuwde: EEN WATERMELOEN PAST NIET DOOR EEN GAT VAN 10 CENTIMETER!
En daar gedroeg ik me ook naar.
Het was maar goed dat ze er een ruggeprik in duwden, want anders had Lief de bevalling niet overleefd.
Die ene prik veranderde de hysterische heks (moi) in een ware persprinses (moi aussi).
Mocht je ooit een natuurlijke bevalling zonder pijnstilling overwegen, dan moet je eens een hele watermeloen in je mond proppen.
Als je dat enigszins onaangenaam vindt, dan raad ik je een ruggeprik aan

24 uur na de natte broek mocht ik eindelijk proberen de Watermeloen eruit te persen.
Gelukkig bleek de Watermeloen maar een kleine Mango.
En kleine mango’s passen prima door een gat van 10 centimeter.
Met wat knip- en scheurwerk weliswaar.
Maar laten we het verder een beetje smakelijk houden.
Hij is er in ieder geval uit!
Hoera!

—————————————————————————————————————————-
We zijn heel trots op onze Watermeloen!
Maar om hem te beschermen en een klein beetje privacy te gunnen, willen we – net als bij de kleine Puk – vragen of je de Watermeloen gewoon Watermeloen wilt noemen op het internet. Dan kan hij later nog een baan vinden, zonder dat zijn baas moet grinniken om alle poep-en scheetverhalen die zeker weten nog gaan komen!

Over een ananas en een watermeloen

Geplaatst in broer & zus, in verwachting, je hebt van die dagen door

November.
Ik heb er niets mee.
Sorry dat ik nu mensen beledig, die vinden dat november bij de Nederlandse traditie hoort.
Het is niet dat ik november wil veranderen of af wil schaffen.

Het is gewoon niet mijn maand.
Voor mij is het een tussenmaand, waarin niet al te veel gebeurt.
Een noodzakelijk kwaad van 30 saaie dagen tot de feestmaand begint.
En ondertussen vallen de blaadjes van de bomen en rijden de treinen niet.
Zo’n maand.

Toen er twee streepjes op de test verscheen, ging ik meteen tellen wanneer ik met verlof kon de kleine kon verwachten.
De uitslag was onverbiddelijk.
November.
En dan ook nog eens ergens in het midden.
Eventjes ging ik twijfelen.
Was ik wel echt zwanger?
Dus plaste ik weer over zo’n stick.
En nog een keer en nog een keer.

Toen ik over de eerste shock heen was, ging ik voor een andere verklaring.
Slechts 5% van de babies wordt op de uitgerekende datum geboren.
Dat betekent dat 95% van de babies niet op de verwachte datum komt (ik ben een rekenwonder, ik weet het).
Ons kind zal niet in november worden geboren.
Ja, dat is het.
Het wordt gewoon een vroege, oktoberbaby.

En met dat in mijn achterhoofd ging ik 6 weken voor de uitgerekende datum met verlof.
Want hee, het zou niet lang meer duren.
Beter had ik genoeg doorligplekken gekweekt voordat de Watermeloen komt.
En het was heerlijk om op 2 oktober alles te laten vallen en te genieten van alle vrije tijd.

Maar toen werd het 27 oktober, 28, 29…
En alles bleef rustig.
Oktober raakte gewoon op.

Daarom nam ik het heft in eigen handen en sneed ik op 30 oktober een ananas door midden.
Ik kauwde – en herkauwde – op het taaie, smakeloze ananashart en gaf de rest aan de kleine Puk.
En binnen een uur was er al resultaat.
Alles rommelde en borrelde.
Hoopvol keek ik op de klok.
Zat er regelmaat tussen die krampen?
Oeh, het wordt toch wel heftig nu.

Ik zuchtte en pufte.
En nog geen half uurtje later perste ik er een halve ananas uit.
Het was een snelle, pijnloze bevalling.
Heel gezellig allemaal.
Maar de Watermeloen?
Die bleef lekker zitten.

Aangezien het vandaag 31 oktober is, blijven er weinig opties over.
Ik heb geen zin in het wegwerken van zes eetlepels wonderolie, vijf liter bitter lemon en zeven ananassen.
Noch heb ik puf om Lief als een konijn te bespringen met mijn zeekoeienlijf.

Bij deze zal ik november omarmen.
Omdat het zo mooi is om wederom moeder te mogen worden.
En wat is daar nou saai aan?
Niets, toch?

Dus, lieve Watermeloen, hopelijk ben je niet al te erg geschrokken van je dwangmatige moeder.
Normaal ben ik niet zo.
Je bent van harte welkom wanneer je er klaar voor bent.
Maar waag het niet tot december te blijven hangen, jij!

De grote namenparade

Geplaatst in hij & ik, in verwachting door

Nog maar 19 weken (of minder) te gaan en dan moeten we de watermeloen een naam geven.
Nu vind ik Watermeloen best een leuke naam, maar Lief vindt het niets.
Net als de zevenhonderd-drie-en-negentig andere namen die ik voorstelde.
Stuk voor stuk afgekeurd.

De één was ‘meer een hondennaam’.
De andere was ‘gewoon niets’.
En weer een andere was ‘tien keer niets’.

“Zullen we hem anders No Name noemen?” opperde ik.
Maar u raadt het al, óók niet goed
En het komt echt niet alleen door de hormonen dat ik er chagerijnig van word.

Het moment dat we wisten dat er een watermeloen op komst was, had ik Lief al vriendelijk doch dringend verzocht op zoek te gaan naar dé naam.
Het excuus was echter dat we nog niet wisten of het een roze of een blauwe watermeloen zou worden.
Na de 20 weken echo.
Dán konden we 50% van de namen elimineren.
“Dat is veel efficienter!” aldus Lief.
Dus wachtte ik geduldig af.

Afgelopen week was het dan ein-de-lijk zover.
We hoefden alleen nog maar te denken aan een jongensnaam.
In één klap 50% minder namen om naar om te kijken.
Dat geeft de mens hoop.

“Heb je al een naam bedacht?” vroeg ik meteen aan Lief.
“Nee…”
“Kun je me vertellen wanneer je wél een naam bedacht hebt?”
“Nee… Ik kan dat niet onder druk.”
“Maar…”
“Sorry.”
“Je hebt nog maar 19 weken!”
“Of meer.”
“Of MINDER!” schreeuwde ik dreigend.

Maar Lief is niet zo snel onder de indruk van een bonk aan hormonale hysterie.
En dus heet de watermeloen, nog gewoon Watermeloen.
Behalve als uw hond Watermeloen heet.
Dan noemen we hem Kiwi.