Mr. Bean taal zegt meer dan duizend woorden
Als het op communicatie komt, spreekt Mr. Bean boekdelen!
Margot is een slet
De naam Margot klinkt sexy in het Russisch. Niet voor niets noemen veel dames van lichte zeden zichzelf ‘Margot’. Het wordt geassocieerd met stout en wild.
Zelf doet Margot me vooral denken aan de zus van Anne Frank.
Robert Schumacher heeft een Russische halfbroer
De gemiddelde vrouw hier heeft een flinke borstpartij die je veel angst respect inboezemt.
Volgens de locals heeft de omvang alles te maken met bad karma. Daaraan kun je afzien dat niet alle mensen even braaf zijn geweest in het verleden! Was ik vroeger maar een heel slecht meisje!
50% van de inwoners in Zweden is analfabeet
Slechts één op de twee huishoudens in Zweden heeft de boeken van Stieg Larsson in hun boekenkast staan.
Special water
Alle mensen opgelet! Met het oog op de verwachte griepgolf in het najaar (nu dus), is het niet onverstandig om flessen wodka in te slaan. Wodka, niet voor niets het speciale water genoemd, zuivert het bloed en is dan ook een goed alternatief voor Tamiflu. Gebruik op eigen risico! Ik heb deze volkswijsheid niet getest!
Teletubbies en mooi paars gaan niet samen
Dagelijkse beweging is belangrijk, maar daarvoor hoef je je waardigheid nog niet aan de duivel te verkopen.
Magische paddestoelen en drinken in de bus
Toen ik verbaasd was over een drinkende man in de bus, lachte mijn collega: “You may not drink in bus in Holland? But you may eat magic mushrooms and smoke grass?! You people are crazy!”
Special water
Understatement of the year:
Collega: “Kwan, have you ever tried this special water from Russia?”
Ik: “Special water? Like from a big lake?”
Collega: “No, no. It’s called VODKA and it is a traditional specialty!”
Het zal wat stiller zijn de komende dagen, want Kwangie zit vanaf morgen zonder internet!
Ik beloof dat ik van het speciale water af zal blijven, want comazuipen staat niet zo charmant in het buitenland is niet aan Kwangie besteed! Tot gauw!
Run, Kwangie, RUN!
Ik kan niet rennen.
Zo!
Het hoge woord is eruit.
Ik kan gewoon niet rennen.
Het spijt me dat jullie een illusie armer zijn, maar ook ik kan niet alles.
Nu heb ik daar in het dagelijkse leven weinig last van.
Meneer Dijkstra, de gymleraar, zit niet meer achter mijn broek.
Ik hoef dus ook niet meer twaalf minuten rond te rennen voor lichamelijke vorming.
Die vormingen kwamen vanzelf, dank u!
En iemand recentelijk nog als een shuttle heen en weer hoeven hollen?
Ik bedoel maar!
Toch zat het me nogal dwars dat ik niet kan rennen.
Ik kan nu eenmaal niet graag iets niet.
Dat maakt me toch net ietsjes meer menselijk minder perfect.
En wat als ik eens een keertje midden in de nacht in een donker park rondloop, langs – ik zeg maar wat – een kerkhof of zo en dat dan out of nowhere een hele griezelige, harige… enfin, ik het écht op een lopen moet zetten?
Dat ik dan ergens dood gevonden word en Lief snikkend aan de politie zal verklaren: “Ze kon gewoon niet rennen. Dat heeft ze nooit gekund.”
Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik ook nooit de moeite heb genomen om te leren rennen.
Ik luisterde gewoon niet zo graag naar meneer Dijkstra in zijn blauwe trainingspak.
Had ie een roze pak gehad, dan was het een heel ander verhaal geweest.
Dan was ik niet helemaal sportief gehandicapt.
Of bang voor ballen. Kan iemand mij uitleggen wat er zo verantwoord is aan trefbal!?!
Toch was ik laatst eventjes mijn beperking vergeten.
Het zat namelijk zo.
Ik heb een nieuw Adidasjasje bemachtigd.
Voor bij mijn collectie Adidasjasjes.
Ik hoef vast niet te vertellen dat geen daarvan blauw is.
Hoe het ook zij.
Dat jasje stond me zo goed, dat ik me ineens een heel sportief meisje achtte.
Zo eentje die midden op straat een flik flak doet.
Eentje die de Grote Jongens met gemak eruit loopt.
In dat outfit kreeg ik de grootste behoefte om me op zo’n loopband te begeven.
Ik zag mezelf al helemaal kek voorbij zoeven.
En laten we nu een gratis gym hebben hier in het hotel.
Zo eentje met veel spiegels, waarin ik mezelf mijn jasje zo goed kan bewonderen.
En ach.
Wat kan mij het nou schelen?
Ik kom hier in Moskou vast geen bekende tegen!
Aldus vertrok Kwangie in haar paarse jasje.
Naar de gym op de tweede verdieping.
Waar ik plaatsnam op zo’n treadmill en op quick start drukte.
Jaja, lekker verantwoord.
Niets geen handleidingen lezen of me in laten lichten.
Nee, gewoon, *hup* d’r op!
En d’r weer af!
Want men!
Wat schrok ik me rot.
Van het paarse gedrocht dat als een huppelende Teletubbie met de armen loopt te zwaaien in de spiegel!
Mensen.
Ik kan het niet.
Ik kan het gewoon écht niet.
IK KAN NIET RENNEN!
Vandaag at ik rode kool
Gisteren at ik rode kool.
Vandaag sushi.
En zo kan ik eindeloos doorgaan.
Maar zo speciaal is het allemaal niet.
Eten.
In Moskou.
Maar goed.
Ik beloofde Lief een logje te schrijven.
Over de rode kool die ik hier veroberde.
Hij stelde zelfs een simplistische schrijfstijl voor.
Waarom erom heen draaien, terwijl het in één zin kan?
“Vandaag at ik rode kool“
Gevolgd door een punt.
De lezers zullen aangenaam verrast zijn.
Wat een cliffhanger!
Onder de kenners zal de complexiteit van de vijf woorden geroemd worden.
Wie weet wint kwangie.punt.nl zelfs een oeuvreprijs!
Origineel.
Gewaagd.
Briljánt gewoon.
En zoveel diepzinnigheid ook achter die rode kool!
Vindt u ook niet?
Wake up call and communication issues
Vanmorgen 8:00 uur stipt ging de telefoon:
“Haaaaaai!! Hallo!! Dit is je Broer!”
“O hoi! Goedemorgen!”
“Lag je nog te slapen? Het is al 8 uur!”
Broer, fan van kwangie.punt.nl van het eerste uur, was juist begonnen het laatste logje te lezen.
“Hebben ze daar ook meloenen?”, vroeg het arme schaap, niet wetende dat Kleine Zusjes groot worden en hun interesses verder gaan dan eten alleen.
“Uh, ja hoor. Watermeloenen, galiameloenen… Maar daar gaat het eigenlijk niet over.“
“Hahaha!”
“Waar zit je nu?”
“In Shanghai.”
Na dit zeer diepzinnig telefoongesprek, vertrok ik naar de ontbijtzaal voor een rondje flensjes met honing en röstirondjes. Dit alles wegspoelend met een pot grijze Earl en een goed boek.
En toen, en toen…
Gebeurde er he-le-maal niets meer!
Tja, dat kan gebeuren als je alleen maar eet, slaapt, leest en werkt.
Zodat het hoogtepunt van de dag een poep en een scheet is.
Die ik uiteraard graag met u deel, maar waar u wellicht niet op zit te wachten.
En dus.
Houden we de eer aan onszelf en zal ik het eens hebben over…
… Communicatie.
Want dat is best wel interessant hier.
Communiceren.
Kwangie spreekt *surpise!* geen woord Russisch.
En de Rus die Nederlands spreekt, ben ik nog niet tegengekomen.
Daarom praten we Engels tegen elkaar.
Mijn Russische collega’s en ik.
Eentje verklaarde trots zijn Engels te hebben opgevijzeld door veel afleveringen Sex and the City te kijken. Een andere heeft alle tien seizoenen van Friends uit het hoofd geleerd.
Weer een derde is gek op Mr. Bean.
Zijn Engels is bepaald niet om naar huis te schrijven.
Dat begrijpt u.
And om de boel begrijpelijk te houden, pas je hier en daar de grammatica een beetje aan.
Waardoor je jezelf ineens hoort zeggen: “You say me, please, what you do?” , wrijf je over je buik en roep je “Eat? Eat? Hungry!” als het lunchtijd is en knijp je de bovenbenen flink tegen elkaar onderwijl “I go sssssst!” roepend als je naar de wc moet.
Maar hee, ze snappen tenminste waar het heen moet.
En zo brengen we de dagen met elkaar door.
Met een dozijn gezichtsuitdrukkingen, een boel ‘get the picture’ en steenkolen Engels waar je oren pijn van doen.
Zes jaar Engels.
Ellelange boekenlijsten.
Mondelingen, luistertoetsen.
Nergens voor nodig.
Hier aan de andere kant van de wereld.
Als je Mr. Bean maar na kunt doen.
Dan red je het wel.
Grrrmph!
kwangie.com 