Zoals u wellicht weet, ben ik net terug van het Verre Oosten.

Drie weken en een paar dagen om precies te zijn.

Hierdoor loop ik nogal achter wat betreft nieuwe ontwikkelingen in Nederland.

Zo had Lief het laatst met M. -het jongste broertje van Gijs, de Lief van Zus- over ‘jumpen’.

“Dat is zoiets als dansen”  zeiden de heren. Voordoen konden zij niet. Een betere omschrijving dan “Het is dansen op de maat, maar ik kan het niet” kreeg ik niet. “Moet je maar op Youtube kijken.”

Heel fijn. Moet je maar op Youtube kijken. Tsss…

Of Sonja Bakker.

Ik heb er weleens van gehoord, maar me nooit in verdiept. Ben nu eenmaal niet zo van het niet-eten. Lijnen is een tijdelijke hype. Als je maar lang genoeg wacht, raakt mollig weer in de mode.

En laat ik nou graag een trendsetter zijn. Dus knabbelen we lekker door en bakken we er niets van, als je het Sonja vraagt.

Bovendien hebben de klimaatveranderingen hun intrede gedaan in mijn afwezigheid.

Ik kan er geen touw aan vastknopen. De eerste week was het stralend weer. Zon, zon, zon. Geen wolkje aan de lucht en lekker zonder jas op pad. Heerlijk!

Hoe anders waren de afgelopen dagen.

Ik kan me niet herinneren dat de zomers zo kort waren.

Begint herfst tegenwoordig in juli?

Regen, nat, vies. Bah! En koud dat het is. Koud!

Dan is zonder jas op pad lang zo lekker niet meer.

Zeker niet als je Kitsch Kitchen fietstas onder water is gelopen en je met geen mogelijkheid het water eruit krijgt tenzij je een gat aan de onderkant maakt, maar dat gaat niet zo gemakkelijk zonder gereedschap en in beide handen een volle tas die in de ondergelopen fietstas gepropt moeten worden. Daar sta je dan! Te vloeken en te klagen over het weer!

U ziet.

Ik werk hard aan de reïntegratie!