Goed.

Of ja, niet zo goed eigenlijk.

Alles wat net nog in de kast lag, ligt nu op bed.

Bloesjes, topjes, jurkjes, broeken en pyjama’s.

Ik zie door de kleren het bed niet meer. Dus ga ik maar eventjes loggen. Ontkenning is de beste enige oplossing die ik nu kan bedenken. En ja, een grotere koffer kopen. Dat zeker.

Waar ik ook niets van snap, is waar ik opeens TWAALF paar schoenen heb opgelopen. Ik weet dat dit een akelig laag aantal is voor de gemiddelde schoenenfreak, maar ik kwam naar Shanghai met slechts vier stuks in de koffer en twee aan de voeten. De andere lievelingetjes heb ik bij pa in Hong Kong achtergelaten. Moet ie per schip naar Nederland sturen. Heb ik nu echt in drie maanden tijd negen paar schoenen erbij getoverd?

Ik overweeg serieus een Chinees op het vliegveld te kidnappen, zijn koffers in één van de wc’s te dumpen om vervolgens twintig kilo erbij te claimen. Alleen hopen dat ze het vliegtuig niet aan de grond houden na vondst van een “verdacht pakketje op de toiletten”.

En dan de boekenafdeling. Ik kan geen afscheid nemen van boeken. Zeker niet omdat ik vrees voor hun veiligheid als ze hier zouden achterblijven. Geen Chinees die uit vrije wil Engels leest. Voor je het weet eindigen ze onder een tafelpoot die net te kort is. Of erger: op de brandstapel! Brrr…

Nee, Dealing with difficult people – 24 lessons for bringing out the best in everyone gaat ze-ker mee. Je zult maar moeilijke mensjes tegenkomen in je leven. Kan altijd nog van pas komen.

Trouwens, How to motivate every employee met kreten als ‘Unleash the power of human potential’ en ‘Offer morale boosters’ laten we dus mooi wél achter. Ik denk niet dat ik uit hoef te leggen waarom. He-le-maal geen moeite mee als dat boek eindigt als toiletpapier voor Chinese billen.

Zie? Ik heb geen weggooi-fobie, hoogstens een beetje verzameldrang. That’s all!