Tagarchief: in verwachting

Verstoppertje

Geplaatst in hij & ik, in verwachting, je hebt van die dagen door

“Lief! Lief! Voel eens! Ze schopt! HIER!”
Met een zucht en een kreun, gaat Lief zo liggen dat hij zijn handen op mijn buik kan leggen.
Ondertussen houdt hij de televisie in de gaten.
Die elf zwetende mannen kunnen namelijk niet zonder Liefs toezicht.

“Ik voel niets…”, zegt Lief droog, lichtelijk geirriteerd dat hij voor de gek gehouden wordt.
“Ja, maar… Net was ze nog heel druk bezig…”
“Ik krijg kramp in mijn pols,” bromt Lief, en hij schudt theatraal met zijn slapende pols.

Het moment dat Lief weer een beetje ge-re-installeerd is (lees: languit op de bank met de volle aandacht weer gericht op het elftal uit Eindhoven) begint de Kleine weer te dansen.
*Plop* *Plop*
“Lief! Ze schopt NU!”

Als je ogen uit de kas konden rollen, dan waren die van Lief al onder de bank beland.
Dus ik grijp zijn hand en plant hem op mijn zij.
Lief zucht.
Samen kijken we gespannen naar de buik.
En ik hoop, bid, smeek de Kleine om een beetje actie.

“Ik voel niets…”
“Wacht nou.”
“…”
“Net was ze nog heel druk bezig!”
“Ik voel écht niets.”
“Oh, daar!”, roep ik triomfantelijk, “voelde je dat?”

Lief kijkt me onderzoekend aan.
“Echt niet? Oh, wacht. Daar! Dat was ze weer! Dat voelde je toch wel?”
“… Nee. Niets!” en Lief maakt aanstalten om zijn hand te bevrijden.
“Daar! Dat was ze weer! Voelde je dat? Het was bij je hand!”
“Nee, ECHT niet!”
“Helemaal niets?”
“Helemaal niets.”

En zo speelde de Kleine al een paar keer verstoppertje met haar vader deze week.

De kraamzorg op visite

Geplaatst in in verwachting, kwangie denkt moeilijk door

Morgen komt de Kraamzorg op audiëntie bezoek.
Geen flauw idee wat ze komen doen, maar we hebben voor de zekerheid toch even gestofzuigd.
Mijn schoonmoeder heeft namelijk ooit gezegd dat de babykamer met 7 maanden klaar moet zijn.
“En als dat niet zo is?”, vroeg ik toen.
Daar kon ze geen antwoord op geven.

Ik ging er vanuit dat het met de Kinderkamerpolitie zo’n vaart niet zou lopen.
“Krijg je dan een boete?”, grapte ik nog.
“Of moet je gelijk naar de gevangenis?”, voegde Lief er aan toe.
Mijn schoonmoeder haalde haar schouders op.
Die is al die gekkigheid van ons wel gewend.

Maar nu knijp ik hem toch wel een beetje.
Want wij zijn vreemd genoeg nog helemaal niet klaar!
En om nu al onder toezicht van de Kinderbescherming te vallen, vind ik wel erg ambitieus.

Dus heb ik het plan bedacht om koekjes te gaan bakken.
Wie wordt daar nu niet blij van?
Daar zijn de mensen van de Kraamzorg vast ook gevoelig voor.
En anders kan ik de zandkoekjes nog altijd in de ogen strooien.

“Dit is de kinderkamer. Vindt u het niet práchtig? Lekker minimalistisch, ja.
Wij geloven niet in een materialistische opvoeding.
We willen ons kind verwennen met líefde, niet met opzichtige meubels.
Oh en die spinnenwebben daar? Dat is een stukje natuuronderwijs.
Daar kun je niet vroeg genoeg mee beginnen, nee.
– Lust u nog een koekje?”

Zwangerschapskwaal 4:07

Geplaatst in hij & ik, in verwachting, kwangie denkt moeilijk door

Klokslag 4:07.
Tijd om wakker te worden.
Aldus de Kleine.

*Plop* *Plop* *Plop*
Ja ja.
Jij bent ook wakker.
Maar dit is niet helemaal de bedoeling, okee?

Ik draai nog even op mijn andere zij.
Knijp mijn ogen dicht.
Maar ik ben te hyper.
“LalalalalaLALALALALA”, zing ik baldadig.
En ik sla net iets te hardhandig mijn arm om Lief heen.

Lief reageert al jaren niet meer op dit soort ongein en slaapt rustig verder.
Even overweeg ik mijn iPhone te pakken er ermee in zijn ogen te schijnen.
Zal ik het doen?
Wat kan het voor kwaad? behalve voor de netvliezen van Lief.
Na rijp beraad besluit ik dat Lief mag blijven slapen.
Maar ik zou hem zo graag wakker willen maken, zodat ie weet hoe vervelend het is om slapeloze nachten te hebben!

*Burp*

Geplaatst in in verwachting door

*Burp*
Pardon.
Normaal laat ik me niet zo gaan.
Echt niet.
Maar er is geen houden meer aan.

Wat begon als een oprisping, is overgegaan tot ordinair boeren.
Ik laat lucht alsof mijn leven ervan af hangt.
En of ik het wil of niet, ik draag heel wat bij aan de opwarming van de aarde.

Lief vermoedt dat mijn ware aard naar boven komt en dat ik het voor het gemak een zwangerschapskwaal noem.
Maar ik kan je beloven dat ik nooit ambities heb gehad om het alfabet te kunnen boeren.
Het is gewoon maagzuur.
Strontvervelend maagzuur.
Dat telkens omhoog komt.

Het gebeurt tegenwoordig zo vaak, dat ik niet eens meer doe alsof.
Soms vergeet ik gewoon de hand voor de mond te houden.
Of voor de vorm ‘pardon’ te zeggen.
Het is er gewoon uit voor ik er erg in heb.

Nu zou ik kunnen zeggen dat het in China heel beleefd is om te boeren.
Al weet ik niet of dat waar is.
Maar niemand durft toch een zwangere tegen te spreken.
Of wel dan?
Nou? NOU?!?
Dat bedoel ik.
Dus laat ik nog gauw eentje ontsnappen.

*Burp*
Proost allemaal!
Op de zwangerschap, die het beste in je naar boven haalt!

Over een nieuwe fase in je leven: het oma ondergoed

Geplaatst in in verwachting, je hebt van die dagen door

Met die Lolo Ferrari’s voorgevel van mij zit het wel snor tegenwoordig.
Als die buik er niet bij was gekomen, zou je vermoeden dat ik een bezoekje aan de Schoenmaker had gebracht.
Hoe dan ook valt niet te ontkennen dat er een extra vetlaagje op zit.

Toen ik ze echt niet meer binnen kon houden, zat er niets anders op dan een bezoek te brengen aan de lingerieafdeling van een grote kledingzaak. Lekker anoniem. En nooit het risico dat een verkoopster het gordijntje opentrekt om te “kijken” of alles wel goed zit. Daar heb ik zó’n hekel aan!

En dus ging ik op een drukke zaterdagmiddag op zoek naar nieuwe BusteHouders.
Eerst neusde ik op de ‘gewone’ lingerieafdeling tot ik tot de conclusie kwam dat de Mama afdeling misschien toch beter aan zou sluiten.
Helaas hebben ze voor mama’s alleen maar saai praktisch ondergoed.
Oftewel zwart, wit en huidskleur. Allemaal size Oma en vooral… Vreselijk Confronterend.
Met eigen ogen heb ik nu gezien wat eraan zit te komen: de transformatie van een vrouw naar een Moeke.
*TRAUMA!*
En eventjes twijfelde ik om alsnog voor de glitters, kant en lovertjes te gaan.
Maar wie maakte ik daar nu blij mee behalve Lief?
Dus nam ik me voor om met opgeheven hoofd verstandig te zijn.

Eerst deed ik alsof ik een beetje zat te neuzen.
Toen niemand oplette, stelde ik me verdekt op en glipte gauw achter een rek vol praktisch ondergoed.
Verwoed ging ik het rijtje langs op zoek naar mijn maat.
*zoek zoek zoek*
Grmbl…
Het was een ware hel om door de berg afgrijselijke krengen te gaan, maar ik gaf niet op.
Ik móest en ik zou er één vinden.
Zoveel stond wel vast.
Toen er ineens twee meisjes achter me tevoorschijn kwamen.
Het waren van die meisjes die vooral indruk op elkaar wilden maken door héél hard te praten.
En wel zo, dat iedereen mee kon genieten.

“OOOOOOH!!! KIJK DÍT DAN!!!!!”, riep eentje hard door de winkel, “WAT ÍS DIT?!?!?!”, waarbij ze een heel vies gezicht trok en een onderbroek, ter grootte van een luier voor olifanten, in de lucht hield.
Haar vriendin kon natuurlijk niet achterblijven: “DAAR PAST TOCH GEEN NORMAAL IEMAND IN? IS DIT NIET GEWOON DE DIKKE OMA’S AFDELING?”
“OOOOOOH!!!! EN KIJK DÍT! HIER!! WAT ÉÉÉÉÉRG!!!!!”
“DAAR ZOU JE TOCH NIET IN DÓÓD GEVONDEN WILLEN WORDEN?”
En ze moesten heel hard lachen om zichzelf.

Gelukkig liepen de meisjes door.
Ikzelf hield me nog een tijdje verstopt achter het rekje.
Want moeder worden is één.
Maar om nu al als Oma door het leven te gaan, ging zelfs mij te ver!