*Burp*
Pardon.
Normaal laat ik me niet zo gaan.
Echt niet.
Maar er is geen houden meer aan.

Wat begon als een oprisping, is overgegaan tot ordinair boeren.
Ik laat lucht alsof mijn leven ervan af hangt.
En of ik het wil of niet, ik draag heel wat bij aan de opwarming van de aarde.

Lief vermoedt dat mijn ware aard naar boven komt en dat ik het voor het gemak een zwangerschapskwaal noem.
Maar ik kan je beloven dat ik nooit ambities heb gehad om het alfabet te kunnen boeren.
Het is gewoon maagzuur.
Strontvervelend maagzuur.
Dat telkens omhoog komt.

Het gebeurt tegenwoordig zo vaak, dat ik niet eens meer doe alsof.
Soms vergeet ik gewoon de hand voor de mond te houden.
Of voor de vorm ‘pardon’ te zeggen.
Het is er gewoon uit voor ik er erg in heb.

Nu zou ik kunnen zeggen dat het in China heel beleefd is om te boeren.
Al weet ik niet of dat waar is.
Maar niemand durft toch een zwangere tegen te spreken.
Of wel dan?
Nou? NOU?!?
Dat bedoel ik.
Dus laat ik nog gauw eentje ontsnappen.

*Burp*
Proost allemaal!
Op de zwangerschap, die het beste in je naar boven haalt!