En toen…
Was de kleine Puk niet meer zo’n kleine Puk.
We hebben de eerste stapjes, de eerste verjaardag en de eerste tandjes gehad.
We zijn met de kleine Puk naar Hong Kong gevlogen.
Alsof dat niet spannend genoeg was, produceerde Puk maar liefst 12 volle luiers.
12 volle POEPluiers wel te verstaan.
In het vliegtuig.
Hysterie alom.
Maar ik heb het overleefd.
En niet onbelangrijk.
De Puk heeft haar eerste jaartje bij ons overleefd.
Ze groeit goed en lijkt het prima naar d’r zin te hebben.
Dat ze ondertussen ‘mama’ zegt als ze Tommie (die lelijke bruine hond van Sesamstraat, red.) ziet, dat is vast niet omdat ze dat beest vaker ziet dan haar werkende moeder. *Ik vermoed dat ze een beetje hoogbegaafd is*.
De kleine Puk heeft zelfs al eens in de hoek gestaan!
Ik weet niet zeker of dat iets is om trots op te zijn, maar ik voelde me wel even heel erg opvoedkundig verantwoord.
What happened?
Puk had ontdekt dat ze op tafel kon klimmen.
Gewoon een kwestie van een knietje optrekken en tadaaaaa!
Dus ik tilde Puk van tafel af, keek haar indringend aan en legde uit dat ik dat niet wilde hebben.
Puk knikte begrijpend.
En klom direct weer op tafel.
Triomfantelijk keek ze om zich heen.
Dat was dus NIET de bedoeling!
Ik pakte haar van tafel en legde nogmaals uit *misschien is ze toch niet zo hoogbegaafd* dat ik dat niet wilde hebben.
Mevrouwtje begon te lachen en maakte direct aanstalten om mijn gezag te ondermijnen op tafel te klimmen.
Dus hoppa!
In de hoek ermee!
Je kunt maar beter duidelijk zijn.
Uiteindelijk heb ik Puk tegen de boekenkast aan gezet.
“Puk… Luister, mama heeft je uitgelegd dat je niet op tafel mag klimmen. Je klom toch weer op de tafel en daarom zit je nu in de hoek.”
Supernanny Jo Frost zou trots op me zijn geweest.
Ik zei het met een serieuze stem en een strenge blik.
Tafelklimmen is serious business.
Je weet hoe dat gaat.
Het lijkt zo onschuldig.
Eerst klimmen ze op tafel.
En voor je het weet, staan ze op de Mount Everest.
Triomfantelijk om zich heen te kijken.
En dát, lieve mensen, dat kan ik echt niet handelen.
Bleef ze nog maar even heel lang klein…