Bert en Ernie.
Wie kent ze niet?
De twee vrienden van Sesamstraat.
Waarvan niemand zeker weet of ze ‘alleen’ maar vrienden zijn.

Ook hier thuis is er een obsessie voor Bert en Ernie.
De godsganse dag roept Lief namelijk tegen de Puk: “Bert! Bert! Er zit een banaan in je oor!”
Waarna Lief hartelijk grinnikt a la Ernie.

“Bert! Bert!”, roept Lief hoopvol naar de kleine, “Bert! Bert!”
Na de #$^%$% ste keer, grijp ik in.
“Straks denkt ze nog dat ze Bert heet!”
“Maar ze moet er altijd om lachen…,” zegt Lief beteuterd.
“Zie je nu iets wat ook maar een beetje op een reactie lijkt? Nou?”
“…”
“Precies, geef het maar op!”

Maar Lief geeft niet op.
“Bert! Bert!”, blijft hij tegen de Puk roepen, “Bert! Bert!”
En ik zwéér het je, dat de Puk nog nooit ook maar een klein beetje om heeft moeten lachen.
Het is een vrolijk kind, en ze lacht naar alle mensen.
Maar niet als je haar Bert noemt.
En ook niet als je er heel raar bij grinnnikt.
Punt.

Hoe groot was mijn verbazing toen er een bericht op mijn telefoon binnenkwam.
Het was een filmpje van de Puk.
Scháterlachend om “Bert! Bert!”
En ze deed het niet één keer.
Nee, ze lachte keihard en onafgebroken.
Iedere keer als ze “Bert! Bert!” hoorde, lag ze weer dubbel.
Zo vrolijk had ik haar nog nooit gezien!

Eenmaal thuis, deed Lief het nog een keer voor.
“Bert! Bert!”
En de Puk lachte haar mooiste lach.
Ik kroop door het stof en gaf Lief voor het eerst gelijk.
Puk vindt Bert en Ernie wél leuk.
En ze kan er geen genoeg van krijgen.

Maar goed.
Dat Lief het doet, is één ding.
Ik zou mijn principes nooit over boord gooien.
Bert en Ernie nadoen is gewoon… Stom.
En ik wil echt niet dat de Puk denkt dat ze Bertha – roepnaam Bert – heet.

Tot ik haar vanmorgen wakker maakte.
De Puk was not amused.
Ze lag nog lekker te slapen en ze wilde verder dromen.
Toen ik ook nog aan haar armpjes ging trekken rommelen om haar pyjama uit te doen, had ik écht al mijn kruit verschoten.
De kleine Puk zette het op een huilen.
* Dit. Vind. Ik. Niet. Leuk! * jammerde ze.
En och, wat was ze chagerijnig.
Pffffff!!!

En daarom.
Probeerde ik het toch maar.
Eerst nog zachtjes.
Zodat Lief het niet zou horen.
Een kleine lach verscheen op haar gezicht.

Voorzichtig keek ik over mijn schouder.
Me ervan verzekerend dat Lief niet achter me stond.
En voor ik het wist, gooide ik het er uit.
Vol overgave en zonder schaamte:
“Bert! Bert! Er zit een banaan in je oor!”