De kleine Puk drinkt
De kleine Puk gaapt
De kleine Puk poept
De kleine Puk slaapt

Sinds enkele weken heb ik een nieuwe baas.
Ze drinkt, huilt, poept en slaapt.
En met veel gevoel voor dramatiek laat ze me maar al te graag merken dat ik véél en véél te langzaam ben.

Het verschonen gaat niet snel genoeg.
Het flesje staat niet op tijd klaar.
En als ik ook nog eens op zoek moet naar een speentje, dan zet ze het huilalarm al aan.
*DIT. IS. ONACCEPTABEL!* schreeuwt ze naar het universum.
Waarop ik als een kip zonder kop door het huis ren om haar te behagen.

En omdat mijn nieuwe baas een communicatief ei is (ik overdrijf niet als ik zeg dat ze behoorlijk primitief communiceert) is het elke keer weer een beetje schipperen tussen gissen, gokken en een beetje op gevoel kijken wat nu weer de bedoeling is.
De ene keer wil ze dit, de andere keer wil ze dat.
Wat dat betreft is het echt een kleine Diva.
Maar ach, zonder een vleugje wispelturigheid, word je nooit een wereldster.

En gelukkig bestaat er het internet.
Met heel veel bruikbare tips (waarvoor dank), maar ook klinkklare onzin van het kaliber “Binnen tien dagen kon ik mijn oude spijkerbroeken weer aan!” of “Ons kind had geen huiluurtje, want wij gaven haar vanaf dag één een gevoel van geborgenheid.” Mensen die dat allemaal durven te beweren zijn gewoon harteloos.

Er blijft echter één vraag onbeantwoord.
Ik kan er werkelijk niets over vinden.
Die fopspenen, he?
Zijn die om de baby’s mee te foppen of de ouders?

Iedere keer als je nét weer voorzichtig adem durft te halen, kun je van de bank/ het bed/ toilet (of waar je je op dat moment ook bevindt) afkomen om die @#$% speen terug te stoppen.
Waarom leveren ze die krengen niet gewoon met kindvriendelijke gezichtslijm?
Dan is het hele probleem opgelost.
Kind blij.
Jij blij.