Het begon al in het ziekenhuis.
De kleine Puk was amper drie dagen oud of een verpleegkundige zei schoorvoetend:
“U weet dat borstvoeding alleen niet toereikend is?”
Op het voorhoofd van Lief verscheen een Groot Vraagteken, maar ik knikte gauw ja.
Blij dat ze hét gesprek niet hoefde te voeren, schoof de verpleegkundige een folder onder mijn neus.
ANTICONCEPTIE voor beginners, een dertig pagina tellend manifest over wat je allemaal kunt doen om een volgende telg te voorkomen.

Nu zien Lief en ik er sprankelend jong uit.
Niet gek dus dat de verpleegkundige ons voorlichting wilde geven.
“Of ze zijn zó geschrokken van Puk dat ze allemaal willen voorkomen dat er ooit een Puk 2 komt?” grapten we nog.

In de daaropvolgende dagen kwam de ongewenste voorlichting van alle hoeken en gaten.
De kraamhulp wees ons er nogmaals op dat borstvoeding alleen niet toereikend is. Kom op! Wie denkt dat nou echt?!
De verloskundige vertelde ons dat er altijd weer een kans op een zwangerschap is, als…
Het consultatiebureau wilde weten of we al geïnformeerd waren over de verschillende soorten anticonceptie.
De huisarts vroeg bezorgd of we al gemeenschap hadden gehad. Wát zeg je!?
Opgelucht om onze reactie begint iedereen routinematig een preek praatje af te vuren.

Dat er áltijd een zwangerschap op de loer ligt.
Dat er allerlei foefjes bestaan om te voorkomen dat.
Dat vooral géén seks het beste middel is tegen kleine Puks en een gezellig huwelijk.

Pffff!
Het lijkt wel alsof iedereen je wil behoeden voor Het Leed Dat Zwangerschap heet.
Hoe dan ook.
De anti-Puk-campagne heeft gewerkt.
Ik ben weer aan de pil.
Niet de Stediril of Mycrogynon, maar een fancy pil met de geniale naam Ethinylestradiol/Levonorgestrel.
Tegen de tijd dat ik dat kan uitspreken, heeft de Kleine Puk wel een broertje of zusje verdiend!