Mijn hart kan niet meer.
Hoeveel tranen wil ik nog vergieten?
Hoe vaak moet ik nog teleurgesteld worden?

Ookal houd ik mijn rug recht.
En zeg ik dat het me niets doet.
Ik ben kapot van binnen.

En toch is er telkens de hoop.
Daardoor kan ik hem niet loslaten.
Maar ik moet.
Verder.

Dus vanavond neem ik afscheid.
Afscheid van de hoop.
Afscheid van een belofte.
Afscheid van het stille verdriet.

Om een man die niet van mij houdt.
Die zijn woord niet nakomt.
En die er niet is, wanneer ik hem zo hard nodig heb.

Ik wist dat zijn werk van hem verlangde dat ik nooit op hem kon rekenen.
Maar nu ik een kindje bij me draag, kan ik het niet meer begrijpen.
Dat hij mij vergeet en mij tekort doet, daar heb ik jarenlang mijn kop voor in het zand gestoken.
Maar dat hij de Kleine negeert vind ik onvergeeflijk.
Dat kan en mág ik niet toelaten.
Dus vanavond, vanavond neem ik afscheid.

Dag, Sinterklaas, dag!
Je bent dan wel de Goedheiligman.
Maar voor mij ben je vooral de Grote Afwezige.

Wil je meer lezen over mijn gecompliceerde relatie met Sinterklaas? Lees dan: Sinterklaas discrimineert! uit 2009.