Ik had een heel stukje geschreven over dat uit-uit zo uit niet meer is tegenwoordig.
Het was allemaal best grappig, al zeg ik het zelf.
En dat deel ik graag met Lief.

Ik  : Lief, jij gaat hier naar luisteren!
Hij : O ja?
Ik  : Ja, jij gaat luisteren, want dit is grappig.
Hij : Okee…
Ik  : Vandaag heb ik geleerd dat je het woord ‘moeten’ beter kunt vervangen door ‘gaan’, ‘willen’ of ‘mogen’. Dan voelt de luisteraar zich niet gedwongen, ookal leg je hem iets op.
Hij : Huh?
Ik  : Ja, jij moet niets, maar je gáát wel luisteren!
Hij : Okee…
Ik  : Luister je?
Hij : Ja ja ja…

Vol overtuiging las ik mijn blogje voor.
Hier en daar moest ik heel erg grinniken.
Maar ik las zo goed mogelijk verder.

Ik  : En?
Hij : Hmmm…
Ik  : Hmmm???
Hij : Het duurt lang en leidt nergens toe.
Ik  : WAT?!
Hij : Het is gewoon niet zo grappig.
Ik  : Niet?! Ook niet … ? En … ? Dat is toch wel grappig?
Hij : Je wilt toch feedback?
Ik  : Nou?
Hij : Nou, ik vind het niet grappig.

Glashard is ie. Glashard.
En kritisch.
En een beetje stom.
Maar het gevolg is dus dat ik nu geen blogje heb.
Want u begrijpt.
Het is uit-uit.