Midden in de nacht gebeurde het.
Eerst leek het op een zachte tinteling.
Maar in een ruk was ik wakker.
Wat gebeurde daar?!

(K)RAMP!
In mijn kuit.
$%& ^%$*

Normaal gesproken ben ik zo lenig als een slangemens uit het Chinese Staatscircus.
Maar nu, nu zit die buik dus in de weg!
Met geen mogelijkheid kreeg ik mijn voet te pakken.
En ondertussen raakte mijn kuit zo verkrampt dat het een eigen leven ging leiden.
Als Quasimodo.
Maar dan zonder een Dame om aan te hangen.

Het enige wat ik nog uit kon kramen waren stevige krachttermen en  “Lief! Lief! LIEF! AAAAARGH!!!”
Gelukkig werd Lief meteen wakker.
Hij twijfelde geen moment. Greep mijn been. En gaf het flink wat tegengas.
De kuit gaf echter niet op.
Het mormel bleef trekken en moeilijk doen.
En liet zich met geen mogelijkheid bedaren.

Na een strijd van leven op dood een kwartier, ging het eindelijk een beetje beter.
Ik was helemaal kapot.
En trilde nog na van het hele gebeuren.
Mijn hemel, gaat dit vaker gebeuren?
Hoe hou ik dat dan vol?

Lief voelde mijn angst en nam me in zijn armen.
Zachtjes fluisterde hij dat hij zich rot was geschrokken.
“Ik ook, Lief, ik ook,” snikte ik.
Wat is het toch een schat.
Samen kunnen we de hele wereld aan!

Zegt Lief doodleuk: “Ik dacht dat er iets érgs aan de hand was!”