zwangerschapskwaaltjes

Allereerst wil ik alle moeders ter wereld bedanken.
Bedankt dat jullie ons – de rest van de wereld- zo veel wijsheid geven.
Als bijna-mam is het fijn om ingewijd te worden in de geheimen en mysteries rondom de zwangerschap.

Zoals de zwangerschapsgloed.
Je weet wel, zo’n gloed die zwangeren doet stralen.
Het leek me geweldig!
Zonder tussenkomst van poedertjes en blushes, stap je zó uit bed – Hollywoodklaar.
Nu weet ik dat je inderdaad gaat gloeien.
Van de opvliegers.
Of van alle vocht die je vasthoudt (en ook weer uitzweet).
Daar ga je inderdaad nogal van *kuch* schitteren.
Maar of je ooit een moeder dit fabeltje hebt horen ontkrachten?

En dan de transformatie naar Scary BigFoot.
Dat je een buik krijgt, okee.
Dat je voorgevel zonder tussenkomst van siliconen in een groeispurt komen, ja graag!
Maar dat je voeten zó groot worden dat je ze – ongeacht hoe groot je buik wordt – steeds blijft zien, daar houdt iedereen zijn mond over.
Daar moet je zelf achter zien te komen.
En vaak is het dan al te laat.
Te laat om nog nieuwe schoenen te halen of je voeten in te binden.
En geloof me, als je je platvoeten in te krappe schoenen propt, ga je vanzelf waggelen.

De allergrootste deceptie vond ik toch wel het eten-voor-twee.
Daar had ik me zó op verheugd!
Schaamteloos dubbele porties eten, hoera!
Je wilt toch het beste voor je kindje, dus zorg je ervoor dat je braaf aan de 4.000 calorieën per dag komt.
Dat leek me een fantastische uitdaging, die ik uiteraard zeer serieus nam.
BLIJKT ER HELEMAAL NIETS VAN WAAR TE ZIJN!

Mensen, wat een teleurstelling was dat!
Je moet tegenwoordig zelfs opletten dat je niet te véél aan komt.
En alsof dat niet erg genoeg is, moet je ook nog eens in beweging blijven.
Conditie op peil houden.
Nu was ik al niet bepaald in vorm, dus zo moeilijk was het niet om die conditie vast te houden.
Maar toch.
Het lijkt wel een bootcamp!
Ondanks dat je liters vocht meezeult en – o ja – een baby mag je niet teveel kilo’s aankomen.
En eten voor twee is ‘nergens voor nodig’.
Oh.

Dus alle moeders ter wereld, zeg nou eens eerlijk…
Wat houden jullie nog meer stil voor ons?
Deel je wijsheid en kennis.
Mijn dank zal zo groot als mijn voeten zijn!

Midden in de nacht gebeurde het.
Eerst leek het op een zachte tinteling.
Maar in een ruk was ik wakker.
Wat gebeurde daar?!

(K)RAMP!
In mijn kuit.
$%& ^%$*

Normaal gesproken ben ik zo lenig als een slangemens uit het Chinese Staatscircus.
Maar nu, nu zit die buik dus in de weg!
Met geen mogelijkheid kreeg ik mijn voet te pakken.
En ondertussen raakte mijn kuit zo verkrampt dat het een eigen leven ging leiden.
Als Quasimodo.
Maar dan zonder een Dame om aan te hangen.

Het enige wat ik nog uit kon kramen waren stevige krachttermen en “Lief! Lief! LIEF! AAAAARGH!!!”
Gelukkig werd Lief meteen wakker.
Hij twijfelde geen moment. Greep mijn been. En gaf het flink wat tegengas.
De kuit gaf echter niet op.
Het mormel bleef trekken en moeilijk doen.
En liet zich met geen mogelijkheid bedaren.

Na een strijd van leven op dood een kwartier, ging het eindelijk een beetje beter.
Ik was helemaal kapot.
En trilde nog na van het hele gebeuren.
Mijn hemel, gaat dit vaker gebeuren?
Hoe hou ik dat dan vol?

Lief voelde mijn angst en nam me in zijn armen.
Zachtjes fluisterde hij dat hij zich rot was geschrokken.
“Ik ook, Lief, ik ook,” snikte ik.
Wat is het toch een schat.
Samen kunnen we de hele wereld aan!

Zegt Lief doodleuk: “Ik dacht dat er iets érgs aan de hand was!”