Geef toe.
Toen het hier zo stil was de afgelopen week, begon het toch wel een beetje te knagen.
De eerste tijd was er nog de hoop dat ik een dagje later was.
Met het mooie weer zou dat helemaal niet zo raar zijn.
Toch?
Helemaal niet raar.
Daarna kwamen de zorgen.
Ze zou er toch niet weer tussenuit zijn geknepen?
En even stond je op het punt om mij te bellen, mailen, pingen.
“Leef je nog?”
“Alles goed daar?”
“Je bent toch niet… *slik* … gestopt?“
Het enige wat je ervan weerhouden heeft, is dat je niet de bezitterige blogfreak claimerige fan lezer wilde uithangen.
Zo heb je de week vast doorgebracht.
Nagelbijtend.
Tegen beter weten toch weer even checken.
Of er vandaag niet misschien alsnog…
Of nu.
Verdomme!
En uit pure frustratie stak je een sigaret op.
Komt dit een beetje dicht bij de waarheid?
Niet?
NIET?!?!
Ook niet een klein beetje?
Ik behoud me het recht voor dat te fantaseren denken over mijn lezers.
Wie houdt er nou puur voor de lol een blog bij?
Iedereen die dat beweert, liegt gewoon.
En we weten allemaal wat we van leugenaars en sprookjesvertellers vinden!
Mocht je er nog over twijfelen…
Nee, het is niet cool als Oma je enige lezer is.
(Het is schandálig als je oma je niet leest!)
Dus in mijn wereld heb ik een heus fanbase.
Nog net niet zó groot, dat er van die foute filmpjes op YouTube worden gezet.
Je weet wel, met zo’n muziekje op de achtergrond en waar om de zoveel seconde een fotoslide voorbijkomt.
Maar wel groot genoeg dat er mensen zijn die warempel blij zijn als ik iets schrijf.
Die zich zorgen maken, terwijl ik gewoon een weekje op vakantie in Portugal ben.
En op ieder verloren moment toch maar even checkt of ik niet alsnog iets heb gepost.
In werkelijkheid leest mijn eigen oma niet eens mijn stukjes.
En zijn mijn trouwste fans, diegenen die via Google op zoek gaan naar ‘Chinese billen’.
Probeer maar eens. Je zult zien dat kwangie.punt.nl ergens bovenin verschijnt!
Maar, hee, een mens mag dromen.
Toch?
kwangie.com 