En opeens was daar weer die radiostilte.
Ik weet het.
Het is niet zo netjes om zomaar ineens van de aardbodem te verdwijnen.
Dan weet je niet waar je aan toe bent.
Of dat je je zorgen moet maken.
Maar deze keer had ik een reden.
Een hele goede zelfs.
Ik was namelijk moe.
Heel. Erg. Moe.
Te moe om mijn ogen open te houden.
Te moe om boe of bah te zeggen.
Te moe om even de laptop op te starten en een berichtje achter te laten.
Het spijt me.
Maar ook Lief heeft alleen maar een Slapende Slome Schone op de bank gehad.
En Lief wist zich ook geen raad met deze nieuwe ontwikkeling.
Niet alleen had hij ineens de laptop twenty-four-seven tot zijn beschikking.
Bij thuiskomst was hij koning en alleenheerser over de afstandsbediening.
En dat was toch wel erg veel verantwoordelijkheid.
Om in je eentje te dragen.
Maar Lief hield zich staande.
Hij kookte, waste en poetste.
Schrobde, boende en veegde.
En als Lief niet in de weer was, draaide hij mij even om, opdat ik geen doorligplekken zou krijgen.
Want ik was echt moe.
Te moe voor woorden.
Te moe voor alles.
Tot overmaat van ramp, was ik ook nog eens ziek.
En wisselde ik de bank af met de wc pot.
Ik hing er boven alsof mijn leven er van af hing.
Ondertussen deed ik mijn ogen dicht.
Want het liefst gleed ik gewoon weg.
Daar op de wc vloer.
Maar nu… Nu gaat het wel weer.
Ik voel me in ieder geval iets beter.
Al moet ik nog wel wennen aan het idee.
Dat ik niet meer alles kan of mag.
Dat ik zelfs dingen moet láten.
Het is geen virusje dat vanzelf wel weer over gaat.
Het ziet er zelfs naar uit dat ik nooit meer niet moe zal zijn.
Ik zal me er bij neer moeten leggen.
En er aan toe moeten geven.
Maar gelukkig kan ik het omarmen.
Ergens eind maart 2013.
kwangie.com 