Volgens de officiele begrippen ben ik een authentieke allochtoon.

Ik ben zelfs met trots (?) een eerste-generatie-allochtoon!

En daarom mag ik graag klungelen met de Nederlandse spreekwoorden en gezegdes.

Die zitten er gewoon niet zo ingebakken omdat we graag wokken.

Regelmatig wordt Lief dan ook ingeschakeld:

Ik    :    “Lieeeeef!!”

Hij   :    “Ja?”

Ik    :    “Waar kom je ook al weer op terecht?”

Hij   :    “Hoe bedoel je?”

Ik    :    “Op je benen, op je voeten?”

Hij   :    “Op de pootjes.”

Ik    :    “O ja, o ja!”

Of tijdens een verhitte discussie:

Ik    :    “Geen hond die er naar kraait, dus waar maak je je druk om?”

Hij   :    “Haan.”

Ik    :    “Pardon?”

Hij   :    “Haan. Geen haan die er naar kraait.”

Ik    :    “Dat zég ik!”

Hij   :    “Niet. Je zei geen hond die er naar kraait. Maar honden kraaien niet, die blaffen.”

Ik    :    “…”

Bovenstaand logje stamt van 28-07-2010, maar is nooit gepubliceerd.

Ik schrijf weleens iets en sla het eventjes op om het straal te vergeten.

Meestal leg ik het opzij, omdat ik geen plot kan verzinnen of omdat ik halverwege denk ‘dit gaat werkelijk nérgens over’. Maar eigenlijk gaan de gesprekken tussen Lief en mij toch al nooit echt ergens over.

Dus twee jaar na dato, schiet ik hem gewoon de wereld in en zie wel of het op zijn voetjes pootjes terecht komt!