Ik : Thee! soms ben ik een vrouw van weinig woorden
Hij : …
Ik : Théé-eee
Hij : …
Ik : Lief… Wil jij alsjeblieft thee voor mij maken?
Hij : Wat?
Ik : verlies het geduld en verander in een diva met PMS-for-life THEE!!
En voordat jullie nu denken dat Lief met bibberende benen thee ging maken en er een chocoladetaart bij bakte om me gunstig te stemmen… Lief weet zich prima te redden op die niet zo uitzonderlijke dagen dat ik me ongegeneerd misdraag.
“Thee! Thee! Thee!”, scandeerde ik.
Het was dat ik op de bank lag, anders had ik met mijn voeten gestampt. In plaats daarvan gooide ik mijn hoofd in mijn nek en begon als een vasthangende langspeelplaat ‘THEE!’ te roepen.
Voor de jongeren onder ons, de naald kon blijven hangen in een lp, waardoor telkens hetzelfde stuk werd afgespeeld. En geloof me, dat was knap irritant.
Nu ligt de keuken zo’n -pak ‘m beet- vijf meter van de bank af. Dus in de tijd dat ik mijn longen aan het vullen was, had ik allang zelf een kop thee kunnen maken. Ik weet het.
Maar soms nemen de horrormonen het over van het fatsoen.
Maar soms nemen de horrormonen het over van het fatsoen.
En is er geen land meer met me te bezeilen.
Al heb ik me altijd afgevraagd welke idioot nu aan land probeert te zeilen!
Dan kun je maar beter doen wat Lief toen deed.
Hij stond op van de bank, stampte flink met zijn voeten en begon heel hard “Q! Q! Q”!”te roepen.
–_–
*zucht*
kwangie.com 