Vandaag ben ik benaderd door de projectmanager en acquisiteur van een mediabedrijf, dat gespecialiseerd is in het werken met freelancers. Mijn logjes zijn ze namelijk opgevallen en meneer de projectmanager vindt mijn stukjes – ik citeer – grappig. Het lezen over mijn mutsenleven is zelfs onderdeel van zijn ochtendritueel geworden! WOW!

“Is een column niets voor jou?” vroeg hij mij.
Nou! En of, natuurlijk! Maar we mogen niet te happig zijn, he? Nee, altijd koel spelen! Bescheidenheid siert de mens. En een profesional like me wordt natuurlijk elke dag wel benaderd! Genoeg aanbiedingen om uit te kiezen. Niets van waar natuurlijk, maar dat hoeft hij niet te weten!  In mijn hoofd stond ik al in een studio foto’s te maken voor mijn column. Wat moet ik aan? Wat moet ik aan?!

“Dank u” diende ik van repliek. Niet te veel zeggen, dan daalt je marktwaarde. Altijd een waas van mysterie om je heen behouden. Hoe graag ik ook wilde schreeuwen omdat überhaupt iemand mijn schrijfsels leest, laat staan ze grappig vindt, we bleven kalm. Helemaal niet hysterisch of door het dolle heen. Gewoon professioneel. Zoals het hoort.

Nu loop ik met mijn hoofd in de wolken.

Kwangie, de columnist, zie je het al voor je? Moi? Muts eerste klas? In stilte wordt er nagedacht over een gouden toekomst in schrijversland. Misschien zelfs ooit een boek. En de salarisonderhandelingen niet te vergeten. Toch goed dat ik het koel heb gespeeld.

 HOE HET IN WERKELIJKHEID GING:
Vandaag sprak vriend Niels  mij aan op MSN. Of ik al heimwee had naar China. “Hoe weet jij dat nou?” vroeg ik, gevolgd door het ochtendritueel-verhaal en het gegeven dat hij sommige stukjes grappig vond.

“Is een column niets voor jou?” vroeg hij mij.

Ik helemaal vereerd. Het kan natuurlijk ook een vorm van beleefdheid zijn geweest. Een vriendelijk woord, omdat dat hoort. Laten we hem (en mijzelf) maar even het voordeel van de twijfel geven en er van uitgaan dat hij inderdaad onder de indruk is van mijn schrijfkunsten. Of dat hij gewoon graag op de hoogte blijft van mijn Shanghai-avontuur.

Eventjes zag ik mezelf als een betaalde columniste bij één of ander fancy blad. Met deadlines en een laptop, misschien wel een auto van de zaak. En lezers, héél veel lezers, want een muts zijn, das HOT! Naast columnist zijn, een nieuwe trend zetten! Klinkt niet verkeerd. 

Het mocht niet lang duren.

Toen Niels zelfs onder de indruk bleek van mijn voetbalkennis, wisten we genoeg. Hier hebben we te maken met een klassiek geval van een, uhm, beleefde jongen. Toch bedankt.