Vandaag stond er een mailtje in mijn inbox.
Van Gijs, dat over drie weken het EK voetbal weer begint.
Bij dit nieuws werd meteen Alarmfase Rood ingelast.
Over drie weken, dat betekent dat ik midden in het voetbalgeweld thuiskom!

Lief en voetbal, daar komt niemand tussen.
En ik al helemaal niet.
Zet maakt-niet-uit-wat-voor-voetbalwedstrijd op tv, al is het herhaling van de zevenentachtigste divisie uit Lutjesbroek, Lief moet er naar kijken.
En zoals het een man betaamt, kan Lief maar één ding tegelijk. Oftewel:

Lief + Voetbal = No Kwangie

Het idee dat tweeëntwintigmannen en een bal of 45 als je de scheids niet meerekent de aandacht van mij zouden afpakken, daar ga ik groen en geel van zien.
Toch een beetje jammer als je na anderhalf jaar thuiskomt en meteen de vervelende zeikvriendin moet uithangen. Zo eentje die de tv uitzet vlak voor een penalty om gezellig bij kaarslicht te dineren en -jawel- te kletsen “Hoe was jouw jaar, schat?”
Ik zag al helemaal voor me hoe ik terug in het vliegtuig (en aan de kant) zou worden gezet voor die voetbalellende.

Toch maar even het EK gegoogled om mezelf gerust te stellen.
En och, wat hebben we een geluk gehad: Het hele voetbalgedoe eindigt 29 juni.
Het EK en ik zitten dus welgeteld één dag met elkaar opgescheept. En die finale? Daar slaap kom ik wel overheen!