Onze konijnen krijgen een heropvoeding.

Aan het  Kwangie’s Summer Drill Program for Derailed Bunnies leren ze één en ander bij over Beschaving.

Tafelmanieren bijvoorbeeld.

Brokjes worden naar binnen geschrokt en weggewerkt.

Hopeloos fatsoenloos!

En dus hoort u mij ’s ochtends tegen twee wildenthousiaste konijnen roepen fluisteren:

“Rustig maar, jongens! Ruuuuuustig maar! Er is genoeg voor iedereen!”

En de toiletetiquettes.

Ook zoiets.

Hoewel ze van het vrouwelijke geslacht zijn en met mij als lichtend voorbeeld *kuch* toch echt dametjes in de dop moeten zijn, hoor ik mezelf opvallend vaak “Niet spetteren, nijntjes! Nètjes plassen!” zeggen.

Serieus!

Het is maar de vraag of de intensieve konijnentraining nog enige vormen van beschaafdheid aan kan brengen. Je kunt een konijn immers wel uit het slob halen, maar hoe haal je de sloeber uit het konijn?

Hoe dan ook.

De tijd dringt.

Nog drie dagen.

Tot ZIJ komt komen.

Papa en Moeders.

En dat is in Kwangie’s wereld zoiets als Hoog Staatsbezoek meets Inauguratie Van Individuen Met Buitenproportioneel Veel Macht.

Niets wordt aan het toeval overgelaten.

Voorbereidingen worden getroffen.

Kosten noch moeite bespaard.

Alles moet voortreffelijk spik en span.

Mams ziet namelijk álles.

Werkelijk al-les.

Ik zeg je: MEER DAN ALLES!

En als ze het niet ziet, dan ruikt ze het wel.

Mijn angstzweet.

Angst om betrapt te worden op woning-mishandeling.

Nalatigheid en verwaarlozing van het ergste soort.

Mensen, ik heb nog maar drie dagen om de boel aan kant te krijgen.

Drie dagen!

Dat is zoveel als… Helemaal niets.

Dus zit er maar één ding op: De konijntjes drillen, drillen, drillen!

Totdat zij non stop schrobben, stoffen, poetsen en boenen.

Dan komt het vast goed.

Vast.