Ik ben een ster in prioriteiten stellen.
Ook knopen doorhakken.
Áb-so-luut mijn ding.
En deze talenten zijn door de zwangerschap alleen maar versterkt.
Hoe cliché dit ook mag klinken, je gaat de dingen gewoon in een ander perspectief zien.
Ik kan me nu ook echt niet meer druk maken over onbelangrijke dingen.

Dus ging ik gisteren in de namiddag nog even de laatste kerstinkopen doen.
Juist.
Op 24 december.
De dag dat iedereen nog even de laatste dingen moet halen.
Omdat Kerstmis anders in duigen valt.
Ging ik op oorlogspad.

Ik zou niet meer dan een uurtje kwijt zijn.
Voor het vinden van iets kleins voor de gastheren- en vrouwen waar ik de komende twee dagen bij aansluit.
En nee, ik had het niet eerder kunnen bedenken.
Maar het maakte niet uit.
Ik zou alle chagrijnige mensen *hop* *hop* trotseren.
De lange rijen zou ik voor lief nemen.
En ik zou tegen alle mensen netjes “FIJNE FEESTDAGEN!” zeggen, ookal wenste ik ze hele andere dingen toe.

Toen ik eenmaal in de veel te volle Hollandsche Eenheidsprijzen Maatschappij Amsterdam was, werd ik ineens getroffen door een benauwend gevoel. We hebben nog helemaal geen luieremmer!! O.M.G.! Hoe stóm kon ik zijn. Zo’n ding is hartstikke handig.
Tegen nare luchtjes en zo… Echt onmisbaar in een huishouden met poep luierproducerend kind.
Voordat het te laat was, snelde ik naar de babyafdeling, waar de aller-aller-allerlaatste luieremmer op me wachtte.
Alsof het zo had moeten zijn, gooide ik de luieremmer onder de arm en ging ik verder door de winkel.

Ik weet niet wat het was, maar opeens zag ik álles in een ander perspectief.
Het was al december nota bene! En we hadden nog níets voor de baby. Hoe slecht! Dit kon zo niet meer langer.
Je moet vooruit denken. Lange termijn. Niet brandjes blussen!
En dus stond ik uiteindelijk met een luieremmer, drie pakken billendoekjes, een slaapzakje en twee van die handige bewaardozen in de rij bij de kassa. Verder had ik nog een taartvorm meegenomen. Voor als de Kleine 1 jaar wordt. Kan Lief ik een taart voor haar bakken.

Ondertussen tikte de tijd door en raakte ik bijna overspannen van de snelheid van het kassameisje.
Het zou maar een uurtje duren, weet je nog? Maar hoe het er nu voor stond, leek het wel alsof we met zijn allen in de rij stonden voor een Efteling attractie. En ik had echt grote haast.

Ik moest namelijk nog spenen halen.
Daar kun je nooit genoeg van in huis hebben.
Die werden hier weliswaar ook verkocht, maar deze waren afgekeurd.
Ik wilde namelijk léuke spenen hebben.
Oh en ik moest ook nog zo’n billendoekjesbewaardoos hebben.
En als het lukt ook nog een knuffel.
Dus als dat $%^&%$ kassameisje eens opschoot!!!

Ondertussen belde ik Lief.
“Moet ik nog een iPad mini kopen?”
“Huh?”
“Ja, ik ben nu toch in de stad dus dat leek me wel efficiënt.”
“Waarom ben je in de stad?”
“Ik moest nog wat halen voor kerst.”
“Een iPad mini?”
“Nou, eigenlijk … weet ik niet meer waarom ik hier ben.”
“Ga naar huis, gek!”
“Maar die iPad mini dan?”
“Die mocht ik van jou toch ook niet kopen? Anders had ik dat allang gedaan.”
“Maar…”
“We hebben helemaal niets nodig, Kwangie. Echt niet.”

Dus legde ik alles netjes terug in de schappen.
En waggelde ik Kerstmis met lege handen tegemoet.
Het Kindje Jezus had ook geen luieremmer.
Dus.

HELE FIJNE FEESTDAGEN ALLEMAAL!
Laten we vooral alles in perspectief blijven zien 😉