Het is 11 juli 2012.
0:05 uur.
0:05 uur.
Tijd om mijn vriendinnetje Birgit D. in het zonnetje te zetten!
Birgit zie ik niet zo vaak.
Veel te ‘niet-zo-vaak’ zelfs.
En ik weet dat het niet aan haar ligt.
Veel te ‘niet-zo-vaak’ zelfs.
En ik weet dat het niet aan haar ligt.
Maar als ik haar zie, is het meteen weer vertrouwd.
Ik ontmoette Birgit in de kantine van de middelbare school.
Negentien jaar geleden.
Tijdens een kennismakingsdag.
Op de school waar we zes jaar lief en leed zouden delen.
Ik herinner me nog dat zij zich voorstelde en dat ik nog nooit van de naam Birgit had gehoord.
Brigitte ja, zoals Brigitte Bardot, maar Birgit?
“Hebben je ouders misschien een foutje gemaakt?”, vroeg ik haar.
En gelukkig moest ze daar om lachen.
“Nee”, zei ze, haar ouders hadden haar bewust Birgit genoemd.
“Nee”, zei ze, haar ouders hadden haar bewust Birgit genoemd.
“Oh…”
Achteraf nogal een vreemde reactie van mijn kant, aangezien je bij het horen van mijn naam ook zo je vraagtekens kunt zetten of mijn ouders niet onder invloed waren.
Hoe dan ook.
Daar leerde ik Birgit D. dus kennen.
In die grote kantine.
Op de middelbare school.
Waar we vreselijke wiskundelessen kregen – TRAUMA! – en nog ergere gymactiviteiten.
De eerste jaren ging ik niet echt met haar om.
Of zij niet met mij.
Het is maar hoe je het ziet.
We kenden elkaar wel, en we konden goed door één deur.
Pas in de vierde, bij de lessen van meneer Altena, leerden we elkaar kennen.
Meneer Altena was onze leraar Nederlands en we vonden hem aardig.
Meneer Altena was onze leraar Nederlands en we vonden hem aardig.
Het was een leuke vent.
Dus praatten we niet tijdens zijn les, maar schréven we elkaar.
Briefjes vol.
Soms over onzinnige dingen (al leken die toen nog niet zo onzinnig), maar vaak ging het ook de diepte in (voor zover puber-issues diepzinnig kunnen zijn).
Dus praatten we niet tijdens zijn les, maar schréven we elkaar.
Briefjes vol.
Soms over onzinnige dingen (al leken die toen nog niet zo onzinnig), maar vaak ging het ook de diepte in (voor zover puber-issues diepzinnig kunnen zijn).
Ik heb heel wat afgeschreven met Birgit over het leven en over de dood.
En heb me altijd vrij gevoeld om mijn gedachtes met haar te delen.
Juist omdat het allemaal op papier ging.
Juist omdat het allemaal op papier ging.
Maar vooral omdat Birgit een bijzonder persoon is, die overal voor open staat.
Zij was ook degene die mij vertelde dat je nooit iets moet beginnen met een jongen als je er niet mee kon praten. We waren toen pas zestien/zeventien, hè?
Dus Birgit was erg wijs. Toen al!
En nu?
Nu is Birgit tot mijn vreugde aan het project 365 begonnen.
Elke dag, 365 dagen lang, staat ze even stil bij het jonge gezinnetje dat zij heeft.
Want mijn vriendin is moeder geworden.
Daar waren we negentien jaar geleden nog niet mee bezig.
Maar ik ben wel heel, héél erg blij dat zij haar woorden op papier zet, zodat ik haar gedachtes weer kan lezen.
En ze is vandaag ook nog eens jarig!
Dus ga gezellig bij haar langs en lees mee met mijn lieve vriendinnetje MamaBirgit
kwangie.com 