Ja, mensen, ik leef nog!

Al moet ik eerlijk toegeven dat het niet heel goed met me gaat.

Ik heb lang getwijfeld of ik erover zou schrijven.

Bloggen over je belevenissen is één, al je chaos op het internet storten is een compleet ander verhaal natuurlijk!

Maar goed.

Het zonnetje schijnt.

En ik weet zeker dat ik veel steun zal vinden in het op papier zetten van mijn probleem.

Zo niet, dan censureren we het toch gewoon?

 

Allereerst dit.

Ik ben een heel stoer meisje.

Ik sta met beide benen op de grond, verdien mijn eigen centen en zorg altijd goed voor mijzelf.

Houdt u dit beeld van mij even vast.

Van dit meisje is namelijk weinig meer over.

Het begon allemaal op een bewuste zondag, toen Kwangie en Zus hun eerste stappen zetten in een heus waar bruidsjurkenwinkel.

Voor veel vrouwen is zo’n bruidszaak een geweldige natte droom.

Ik huiverde bij het idee al.

De hysterie en tierelantijntjes die ertoe leiden dat vrouwen spontaan hun hele bankrekening over de balk smeten.

Daar moest ik niets van hebben.

Ik wist heel goed wat ik wél wilde.

Ik wilde trouwen in mijn Adidas.

Gezellig achter op de fiets naar het gemeentehuis.

Maar dat mocht niet van Lief.

“Ook niet in een witte Adidas?,” probeerde ik nog.

“Neen,” was het antwoord.

“En dat achterop de fiets, gaat ook niet gebeuren zeker?”

“Ik ga écht niet die berg op fietsen met jou achterop!” jammerde Lief verontwaardigd.

Okee.

Die berg waar Lief het over heeft, is daadwerkelijk wel een lichte glooiing in het Nijmeegse landschap te noemen, maar goed. Aangezien ik 3 september liever niet alleen voor het altaar sta,

kwamen we tot een compromis. En nu niet denken dat Lief thuis de broek aan heeft, hoor!

 

En dus gingen Zus en ik naar een heus waar bruidsjurkenwinkel.

In Utrecht.

Wat daar precies gebeurde, kan ik me niet meer herinneren.

Maar het was hysterie en waanzin all over the place!

Het vooraf vastgestelde budget ging binnen 10 minuten *hup* overboord.

Ik paste en ik paste.

Draaide in het rond en kirde.

Raakte op slag verliefd en nog eens en nog eens.

Mensen, serieus!

Je zou bijna trouwen en de dag erop weer willen scheiden om opnieuw zo’n jurk uit te mogen kiezen te mogen trouwen!

Ik wurmde me in zo veel mogelijk jurken en moest uiteindelijk letterlijk de winkel uitgeduwd worden.

Vreselijk!

Ik verkeer momenteel in een ontzettende identiteitscrisis.

Ik ben ik niet meer.

Ben ik dan toch niet zo stoer als ik dacht?

Wellicht schuilde het altijd al in me, maar ik zal het niet langer ontkennen: