Mijn mond viel open van de acht extra kilo’s die ik aan mijn lijf heb gegeten geschonken.

Ik twijfelde geen moment: Het roer moet om!

Ik      :    “Ik stop met snoepen!”

Hij    :    “Hmmm…”

Ik      :    “Serieus! Dit kan zo niet meer!”

Terwijl ik een uitgebreid betoog voerde over de trouwjurk obesitas en bollende buiken, waar geen kinderen achter verschuilen, begon Lief in de keuken te rommelen.

Hij kwam terug met een bordje ijs met verse aardbeien.

Ik      :    “Nee, dank je. Ik moet op de lijn letten. O, wacht even. Aardbeien mogen vast wel!”

Hij    :    “Hmmm…”

Ik      :    “Het moet er maar weer eens af. Wat een onzin! Acht kilo… Tsss!”

Acht kilo in twee jaar tijd, dat betekent vier kilo per jaar! En als ik tachtig word, dan kom ik de komende jaren nog tweehonderd kilo aan!

In de tussentijd rommelde Lief in het voorraadkastje.

Hij kwam terug met een bakje borrelnootjes.

Ik      :    “Nee, dank je. Ik eet geen borrelnootjes meer.”

Hij    :    “Hmmm…”

Ik      :    “En chips ook niet! No more chips for me! O nee!”

En wat voor verleidingen nog meer niet? Snoep, chocola, koekjes… Allemaal verleden tijd. Zeker weten! Wie smacht er nog naar stroopwafels als je lekker op een blaadje sla kunt kauwen? Lief knikte en stopte zijn hoofd weer in het voorraadkastje.

Hij keerde terug met een bakje chips.

Ik      :    “Hee, hallo! Luister je eigenlijk wel naar mij?”

Hij    :    “Hmmm…”

Ik      :    “Ik zeg net dat ik niet meer ga snoepen en jij komt met een bord ijs, borrelnootjes en chips!”

Hij    :    “…”

Ik      :    “Je moet me wel steunen in deze moeilijke strijd!”

Hij    :    “Dat doe ik toch?”

Ik      :    “Echt niet! Met al die verleidingen zo voor mijn neus!”

Hij    :    “Ja, maar kijk! Als ík alles opeet, dan hoef jij dat niet meer te doen!”