Als je je ouders om tien uur in bed legt, een verhaaltje hebt verteld en een kusje hebt gegeven, dan loop je de kans dat ze op zondagmorgen errrugh vroeg wakker worden. Dat ze de televisie aanzetten op het educatieve ochtendprogramma* en rondlopen en kletsen en druk doen en eten pakken en borden laten rinkelen.

Dan sta je maar op en denk je terug aan die zondagen dat je in bed bleef liggen en er absoluut niet uit ging behalve om je maag te vullen. Als je dan ziet dat het regent, regent, dat de zon je dus adios heeft gezegd zonder jouw toestemming, dan krijg ik echt zin om een potje te chagerijnen. Moeilijk doen. Drama te maken.

Maar dan wordt er een kopje thee voor je neus gezet en een boterham voor je gesmeerd en zijn pap en mam reuzelief  en niet meer druk, druk, druk en vragen ze of je lekker hebt geslapen en tja, dan krijg ik toch wel weer zin in deze zondag. Onze laatste dag samen in Shanghai. Kom maar op!

* De televisieshow over WOII is echt een godsgeschenk. Pa en ma zitten lekker rustig aan de buis gekluisterd. Zo nu en dan hoor je allerlei nationalistische kreten, maar verder hoef je niet naar ze om te kijken. Heerlijk!