Daar stond ineens een huilend meisje bij de bushalte.

Ze was van een soort dat tranen met tuiten kan huilen en er toch prachtig uit blijft zien.

“Ga je ook naar de uni?” snikte ze.

Uni?

“Uhm, vandaag niet,” zei ik maar.

“Mijn fiets is gejat” snikte ze, “en ik heb zo tentamen.”

“Och!” knikte ik alsof je tentamen missen een niet te overkomen dramatische gebeurtenis in je leven is.

“Weet je wel hoe je op de uni moet komen?” vroeg ik.

En ik hielp haar met de route uit stippelen.

“Dank je wel!” riep ze, toen de bus kwam.

En ik bedankte haar.

Want hoewel bijna dertig ik alweer een tijdje een young professional ben, zie ik er volgens haar toch uit als een eerstejaars student!