Het was de afgelopen dagen nogal stil hier.
Ik ben van nature namelijk erg lui perfectionistisch aangelegd. Daar horen weer kuren bij, zoals de lat altijd op Olympische hoogtes leggen en falen persoonlijk aantrekken. Na het ontvangen van de Brillante Weblog nominatie was het hek van de dam.
Niet langer waren mijn schrijfsels ‘vermakelijk’ of ‘wel leuk’. Nee, ze zijn bril-jant. Kijk, het is dat anderen dat zeggen, anders zou ik mijzelf hoogstens als kan-er-mee-door bestempelen.
Hoe dan ook. Er is geen weg meer terug. De strijd tegen mijzelf is begonnen en ik kan u vertellen, de concurrentie is moordend. Me against myself. Ik had niet erger kunnen treffen.
Alles is stom en niet goed genoeg. Saai en afgezaagd. Te slecht voor woorden.
De onzekerheid druipt er van af. Moet ik maar ter plekke stoppen met schrijven? Kappen op het hoogste punt. Voordat Verval zijn intrede doet, zeg maar?
Bovendien was ik erg *ahum* druk de laatste tijd.
Met van alles en nog wat. U weet hoe dat gaat.
Luieren op de bank. Beetje televisie kijken. Werken aan de lichamelijke conditie (lees: eten) en zo nu en dan een beetje dutten en slapen.
U begrijpt. Er bleef helemaal geen tijd over om te loggen. Waarvoor mijn excuses. Met name aan Iben, die mij tot twee keer toe heeft moeten aansporen om weer iets op papier te zetten.
Ik beloof mijn leven te beteren.
Gelukkig is Gijs vanuit Beijing tot leven gekomen en blogt hij weer!! Beetje jammer dat hij nu ineens voor ‘Peking’ gaat in plaats van ‘Beijing’. Maar goed. Het is hem vergeven.
kwangie.com 