Categorie archief: kwangie denkt terug

Fifty shades of 2012

Geplaatst in je hebt van die dagen, kwangie denkt terug, kwangie denkt vooruit door
Joehoe!!
Ja, ik leef nog.
En nee, ik was niet van plan om 2012 stilletjes voorbij te laten gaan.
De waarheid is dat ik gewoon weinig inspiratie heb.
Veel te weinig inspiratie.
Lief heeft nog geen briljante opmerking gemaakt.
Ik ga er vanuit dat niemand zit te wachten op zijn analyses over het Nederlands elftal. Mocht dat wel zo zijn: zijn telefoonnummer is verkrijgbaar bij de redactie
Over het werk schrijf ik niet, dat is vreemd genoeg privé.
Ik ben nog steeds niet stinked rijk.
Heb geen grootste plannen met 2012.
Ben niet meer bij de tandarts of orthodontist geweest.
Verwacht geen kinderen.
En ben ook niet ontdekt als the next whatsoever.
Dus blijft er niet zo veel meer over.
En bloggen over niets is zó niet koel.
Zeker niet als je bedenkt dat ik in de voorgaande jaren alleen maar *kuch* diepzinnige en hoogstaande stukken de wereld in heb geslingerd.
En dus stel ik de comeback telkens uit.
Want hoe triest is het, dat het spannendste van het afgelopen half jaar Fifty Shades of Grey* is geweest?
Daar kun je toch niet mee aankomen?
Laat staan wegkomen!
En zo zit ik nu dus op de bank.
Met de laptop op schoot.
Dertig-something te wezen.
En te beseffen dat ik toch maar eens wat met mijn leven blog moet doen.
 * Geef toe: Christian Grey heeft op geen één pagina over voetbal gerept, hoe hot  is dát! Oh my! Ik bedoel maar… 🙂

Klaagblog: 2011

Geplaatst in je hebt van die dagen, kwangie denkt terug, kwangie denkt vooruit door
2011 kunnen we niet afsluiten zonder enige vorm van, uhm, afsluiting.
Maar weet je, eigenlijk klaag ik gewoon liever even een blogje vol.
Over van alles en nog wat.
Maar vooral over 2011.

Het jaar waarin ik 30 wederom 25 werd.
Ik heb altijd geloofd dat de reden waarom ik niet weet ‘wat ik later worden wil’ simpel was.
Ik hóefde niet te weten wat ik wil worden, omdat ik stinkend rijk ging worden.
Zodat ik voor mijn dertigste nog met pensioen zou gaan.
Nog voor ik goed en wel iets ben geworden.

Die verwachting heb ik al enigszins bijgesteld.
Ik ga vast óp mijn dertigste met pensioen.
En de tijd begint zo onderhand te dringen, mensen!
Voor je het weet, moet ik mijn hoop vestigen op met-pensioen-gaan-in-mijn-dertiger-jaren.
Of erger: tot ik zevenenzestig ben! Brrrrr!

2011 mag dan het einde betekenen van een droom.
Het was ook het jaar waarin de realiteit *pats* *BOEM!* in mijn gezicht sloeg.
Het gebeurde allemaal in de plaatselijke supermarkt.
Na een lange dag wilde ik even snel mijn avondeten bij elkaar rapen.
In de rij bij de kassa stond een meisje tegen het kassameisje te kletsen.
Ze hadden zichtbaar lol en tetterden er op los.
Toen ik eenmaal aan de beurt was, waren ze nog stééds aan het kletsen.
Het kassameisje was zo druk bezig met haar vriendinnetje, dat er gewoon iets knapte.

‘DE JEUGD VAN TEGENWOORDIG KENT GEEN FATSOEN MEER!!’, brieste ik tegen Lief.
Buiten weliswaar.
Het kassameisje kreeg slechts een nijdige blik en een zacht gemompel van protest.
Maar Lief moest mijn betoog over het gebrek aan normen en waarden nog lang aanhoren.
Hoe langer ik door ging, hoe meer het tot me doordrong.
Ik ben een ouwe zeur geworden.

Hoe is het mogelijk?
Ik bedoel… Huh?!
Wanneer is dat gebeurd?
Was ik gisteren niet nog gewoon… Eén van hen?

Zie je hoe het leven je uitlacht?
Als ik stinkend rijk was geweest dan hoefde ik mijn eigen boodschappen niet te doen of me te beklagen over ‘de jeugd van tegenwoordig’.
Nee, dan stond ik in de Forbes, bij het rijtje rijke mensen zonder talent.
Met een grijns van oor tot oor.
Het onderschrift zou luiden: ‘Kwangie has known all her life that she is going to be stinky rich’
 
Maar helaas.
2011 is bijna afgelopen.
Ik ben nog steeds niet stinkend rijk.
En ik zeik nog even door.
Over het verval van de jeugd (schande!), maar zeker ook over al dat vuurwerk (moet dat nou?) en niet te vergeten over oliebollen (te lekker!).
Want ach, over een paar uurtjes is het alweer 2012

IEDEREEN HET ALLERBESTE VOOR 2012!

Someone like you

Geplaatst in je hebt van die dagen, kwangie denkt terug door
Mijn iPhone 4 is weg!
Verloren.
Zonder een woord.
Of afscheid.
Zijn onze wegen ergens in de Intercity van Nijmegen naar Amsterdam Bijlmer gescheiden.

Eerst was er het ongeloof.
Het kan, mág gewoon niet waar zijn.
Wat moet iemand met al mijn foto’s, filmpjes, contactgegevens…
Hij komt vast nog wel boven water.
En het maakt me niet uit wat hij allemaal bij een ander heeft uitgespookt.
Ik zal hem terugnemen.
Zonder twijfel.

Maar de dagen verstrijken.
En nu, bijna een week later, begin ik langzaam te beseffen dat hij misschien wel nooit niet meer bij me terug komt.
*zucht*
Mijn mooie, hagelnieuwe iPhone.
Ik dacht echt dat wij iets bijzonders hadden samen.

Met een gebroken hart dwaal ik nu rond.
Een paar keer meende ik hem zelfs te herkennen.
Daar op Marktplaats.
Iedereen lijkt op hem.
Maar niemand kan aan hem tippen.

En alle clichés zijn waar.
Je weet pas wat je mist als je het kwijt bent.
Want mán!
Gemiddeld kost een losse iPhone zo’n 600 euro.
Als ik had beseft hoe kostbaar hij was, zou ik hem natuurlijk geen minuut uit het oog zijn verloren.
Dan had ik hem nog meer gekoesterd.

Maar het is te laat.
Had ik maar, was ik maar, kon ik maar…

Speciaal voor jou, ik hoop dat je het goed hebt.