Lieve pap,

Ookal zul je dit niet lezen, ik hoop dat je het zult weten.

Zoals je altijd alles weet.

Zonder een woord.

Of uitleg.

“Laat ze maar.”

“Wees jezelf.”

“Heb jij deze mensen echt zo hoog staan, dat je hun mening belangrijk vindt?”

Mijn papa.

Die de basisschool verliet om voor zijn moeder, broertjes en zussen te zorgen.

Omdat jouw vader door de Tweede Wereldoorlog veel te jong is komen te sterven.

En je als oudste zoon verantwoordelijk voelde voor je familie.

Mijn papa.

Ging op zoek naar werk.

Stapte op het vliegtuig, overnachtte in Zwitserland.

En startte een leven hier.

In het weekend ging je naar de wedstrijden van Go Ahead Eagles.

Omdat voetballen je échte passie was.

Op de terugweg at je een frikandel met sambal.

Want integreren was nergens voor nodig.

Je zou terugkeren.

En voor je moeder zorgen.

Als je genoeg geld had.

Maar toen kwam Broer.

En Zus.

En later ook nog een Derde.

Voor wie je een goed leven wilde.

Dus werkte je nog een paar jaar door.

In 1999 keerde je eindelijk terug.

Met pijn in je hart.

En ik heb het je niet gemakkelijk gemaakt door elke dag huilend aan de telefoon te hangen.

Maar het is goed.

Lieve Papa,

Je hebt  ons zo veel meegegeven.

En alles wat ik kan doen, is proberen te onthouden wat je me geleerd hebt.

“Kijk altijd naar jezelf.”

“Let niet op wat anderen doen.”

“Wie is er nou gek? Degene die gek doet of degene die de gek serieus neemt?”

Maar ook:

“Ieder mens, ieder dier, zelfs iedere ienieminiekleine mier heeft een moeder. Wees je daarvan bewust. Want niemand verdient het om verdrietig te zijn om zijn eigen kind.”

En de onvergetelijke:

“De wok moet goed heet zijn voordat je gaat koken!”

Mijn pap.

Mijn held.

Ik ben je dankbaar.