Over vier dagen komen mijn ouders op bezoek.

De meest elementaire zaken krijg ik wel op orde: Niets op de grond – check. In de koelkast geen etenswaren die al lang over datum zijn, maar die zo gaan stinken als je ze in de prullenbak gooit – check. Fruit in huis, chipsjes de deur uit – check. Geen ongeorganiseerde chaos in de keuken – check. Geen ontploffingen in de wasmand – check. Schoenen in de schoenenkast, kleding in de kledingkast – check. Maar dan begint het pas.

Plotseling krijg ik het toch echt behoorlijk warm, nemen de hartkloppingen toe en volgen de eindeloze nachten zonder slaap elkaar op, want:

Wat moet je eigenlijk met je ouders doen?

Wat vinden ze allemaal leuk? Wat vinden ze allemaal niet leuk? Waar moeten we eten? Waar moeten we zeker niet eten? Is de metro een acceptabel vervoersmiddel of is de taxi een beter alternatief? Wat verwachten ze zo al van hun tripje naar Shanghai?

O my god… Ik hoop maar niet dat ze te veel verwachtingen hebben. Met het standaard hoge eisen pakket van ma beland je zo met een zenuwinzinking in bed!

Je raadt het al: als jongste telg van de familie ben ik niet gewend om te regelen en te organiseren. Zeg maar gerust dat ik een amateur eerste klas ben. Nu ik eens de gastvrouw moet uithangen is de druk wel heel erg hoog! Ik ben echt ten einde raad en dus blijft er niets anders over dan me toch maar te beroepen op het erfrecht: