Heb ik al verteld dat we verhuisd zijn?
Oh nee, ik heb jullie al heel lang niets meer verteld.
Dat kwam dus door die verhuizing.
Niet getreurd, in mijn hóófd heb ik jullie vele, vele verhalen verteld.

Zoals over de risotto en de konijnenkots.
Dat was best een grappig verhaal, echt waar.
Alleen kon de Puk toen nog niet goed staan en dat was toch wel essentieel voor het verhaal.
Als ik nu nog over de risotto en de konijnenkots zou schrijven, dan staat morgen het Consultatie Bureau op de stoep.
[Puk is al 20 maanden – red.]

Maar over de verhuizing wil ik het eigenlijk niet hebben.
Die was namelijk behoorlijk dramatisch.
Niet alleen heb ik afscheid moeten nemen van onze buren.
Ik heb ook nog eens vaarwel moeten zeggen tegen talrijke herinneringen, waarvan ik niet eens meer wist dat ik die had.

Ja, mensen, ik ben een hoarder.
Een rasechte verzamelaar met een hardnekkige vorm van verzamelwoede.
Ik ben namelijk een sentimentele hoarder.
Ofwel, een doos open maken om de inhoud te evalueren op vuilnis-potentie, is voor mij heel, heel traumatiserend.

“Ooooh kijk! Een kerstkaart uit 1996! Die is gewoon al bijna TWINTIG jaar oud! Voel je de geschiedenis in je handen? Even lezen, hoor…”
En dat er op die kerstkaart verder alleen maar een naam staat maakt niet uit.
Ooit, ooit had die persoon zijn naam op een stapel kaarten gezet, mijn adres opgezocht en er een postzegel op geplakt.
Die moest je toen nog likken, dus het was best *uh* persoonlijk.
Dus ging de kaart terug in de doos en staat hij nu op onze nieuwe zolder.

Wat ik ook niet weg kan doen zijn boeken.
Dat hoort gewoon niet.
“Nee! Nee! NEE! Heb je dan helemaal geen hart?” jammerde ik.
Uiteindelijk gingen twintig dozen mee naar onze nieuwe zolder.

En ook de grote houten koe zonder staart verhuisde mee.
“Wat moet je daar nou mee?” vroeg Lief geduldig, “hij heeft al zeven jaar in de berging gestaan, ga je hem echt missen dan?”
Maar ja, Lief kent het verhaal van de houten koe niet.
De houten koe, is een grote houten koe.
En misschien is het eerder een os, maar dat maakt niet uit.
Die koe stamt nog uit de tijd dat mijn vader in Nederland woonde en is dus best oud.
Nog niet tussen-kunst-en-kitsch-oud, maar wel oud-oud.
En je gooit toch ook geen Romeinse munten weg?
Dus bij ons op zolder staat nu de grote houten koe.
En daar ben ik blij om.

Maar Lief was bij tijd en wijle onvermurwbaar.
“Sorry, maar we hébben niet eens een videorecorder meer, hoezo moet je De Kleine Zeemeermin op videoband nog bewaren?”
“Ja… Maar… Diep in de zee, diep in de zee…”
“Nee!”
“Echt niet?”
“Echt niet.”

Kun je je voorstellen? Met wat voor man ik samenleef?
Enfin.
Zakken vol bracht Lief naar de stort.
En ik heb duizenden tranen gehuild.

Maar we hebben het overleefd.
We zijn verhuisd.
Naar een grote-mensen-huis met tuin, zolder, kelder en garage.
Dus hoogste tijd om nieuwe verhalen te verzamelen!