kwangie, november 2010

 

Er zijn maar een paar mensen die ik graag zoen.

Dat zijn de mensen waar ik blij van word als ik ze zie.

De rest van de wereld zou ik het liefst niet zoenen.

Laat staan drie keer.

Het probleem is echter dat er geen duidelijke zoenetiquettes zijn.

Nergens staat vastgelegd wie je wel en wie je niet zoent.

Noch is bekend bij de hoeveelste begroeting het handjes-schudden vervangen wordt door de drie smakkerds.

Je moet het allemaal maar een beetje áánvoelen.

En weet je, je mag er niet eens eerlijk over zijn.

“Ik vind het niet zo prettig om je te zoenen. Het is niet dat ik je heel goed ken of zo. Vind je het okee als ik je een hand geef?” dat horen mensen gewoon niet graag.

En als je ze eenmaal voor het hoofd hebt gestoten, is de kans klein dat ze het gauw vergeten zijn.

Niet handig als je zo’n persoon nog vaker tegen gaat komen.

Of erger: Dat je bij die persoon in loondienst bent of op de erfgenamenlijst wenst te blijven staan.

En er wórdt me toch een partij afgezoend hier in Nederland.

Men!

Dat heeft, denk ik, te maken met de oerhollandse gezelligheid.

Alles is zo heerlijk knus. Zo samen bij elkaar. En voor je het weet zoen je elkaar drie keer bij binnenkomst en drie keer bij vertrek.

Ben je eenmaal beland in het zoen-stadium, dan is het niet meer de bedoeling dat je elkaar de hand schudt. Want dat is een degeneratie van de kameraadschap.

Er is gewoon geen weg terug.

Om te voorkomen dat ik met te veel mensen in dat hele zoen gebeuren beland, heb ik zo mijn maniertjes ontwikkeld om de mensen op een gezonde afstand te houden.

Wat altijd werkt is de: “Ik kan je helaas niet zoenen, want ik ben snótverkouden!”

Lekker is dat.

Die zogenaamde mensen die je nabij staan, zijn spontaan vies van je als je aangeeft dat je ziek bent. Maar goed, ze zullen je in ieder geval met rust laten.

Een andere prima methode is het wrijfje.

Zodra iemand met een bedreigende houding op je afstapt, strek je je arm uit en pak je diens bovenarm stevig vast.

Vervolgens *wrijf* *wrijf* *wrijf* je quasi liefkozend over de bovenarm en breng je vlucht het gesprek op gang. “Heeeee, hoe is het met jou dan?”

Het is zeer belangrijk dat je daarbij zorgt dat de ander gaat praten.

Voor je het weet zijn ze vergeten dat ze je wilden zoenen.

*Pfieuw!*

Het voordeel van het wrijfje, is dat het vriendelijk overkomt en toch geen wrijving oplevert.

Zie je het wrijven niet zitten?

Dan is er nog de ik-raak-helemaal-in-extase-van-het-nieuwe-kapsel/kledingstuk/figuurtje van de ander. Het vergt wel een beetje oog voor detail.

Nog voordat de ander in je comfortzone stapt, moet je een kreet slaken.

“OOOOOOH!”, roep je dan, “wat zit je haar leuk!” of  “wat een ontzéttend leuk jasje” of “jeetje, wat ben jij afgevallen, zeg!”

De ander zal bijna altijd op voldoende afstand blijven staan, zodat je hem/haar nog verder kunt bewonderen. En het mooiste is dat je er allebei blij van wordt!

Ik geef graag complimenten en als het dan ook nog eens goed uitkomt met mijn zoenfobie, dan is het alleen maar mooi meegenomen, toch?

Je ziet.

Ik moet behoorlijk mijn best doen om me niet te misdragen.

En het ligt echt niet aan jou.

Dat ik je liever een compliment geef of een ziekte veins of een wrijfje schenk.

Ik zoen gewoon niet zo graag.

Even goede vrienden?