Weet je wat ik hevig frustrerend vind?

Lidwoorden.

Als eerste generatie allochtoon heb ik altijd ontzettend mijn best gedaan om goed Nederlands te kunnen. Ik wilde niet voldoen aan het stereotype Sambalbij? en eigenlijk ben ik gewoon te competitief om onder te doen aan wie dan ook.

Toen ik voor het eerst verbeterd werd omdat ik “die meisje” zei – wat tegenwoordig overigens hartstikke hip is – nam ik mij voor om alle woorden uit het hoofd te leren.

Toch moet ik toegeven dat ik geen snars begrijp van de ‘de en het’.

Alle lessen van Meneer Altena ten spijt.

Ik snap er gewoon helemaal niets van!

Want wanneer is het de. En wanneer is het het?

Denk daar maar eens over na!

Ik heb het al aan veel mensen gevraagd, maar niemand kon mij ooit een sluitend antwoord geven.

En aan “Dat wéét ik gewoon.” of “Je hóórt of het klinkt of niet” heb ik natuurlijk niets, hè?

Net zo min aan het consequente van de Nederlandse taal.

Want.

Waarom is het de mens, maar spreken we van “dat mèns!”

Meneer Altena heeft toch echt gezegd dat je ‘die’ gebruikt voor de-woorden en ‘dat’ voor het-woorden.

En hoe moet je ooit leren horen of iets klinkt of niet?

Zeker als je je bedenkt dat je gewoon de Chinees hebt, maar ook het Chinees.

Wat wel een wezenlijk verschil is, maar toch.

Ik heb echt gezocht naar een beetje houvast.

Maar die is er gewoon niet.

Het is de maan, de naam, maar het raam.

Het is de zak, de lak, maar het dak.

Het is de koe, maar het rund.

Het (de?) enige wat ik zeker weet, is dat (die?) ik het (de?) allemaal zo zeker niet weet!