“En? Hoe is het om weer in Nederland te zijn?” is de meest gestelde vraag van de afgelopen weken. Gevolgd door “Heb je Lief niet gemist?” en “Ben je alweer gewend aan Nederland?”

Op zulke momenten komt mijn sociale-vaardigheden-stoornis weer uit de mouw.

Ik vind het heel erg, maar ik kan dat gewoon niet: normaal  antwoord geven op doodgewone vragen. In mijn hoofd ontwikkelen zich de meest dramatische taferelen die enkel en alleen vermeden kunnen worden door Het Juiste Antwoord te geven. En dat juiste antwoord, dat weet ik dus niet. Het ligt altijd op het puntje van mijn tong. Maar nee. Ik kom er op cruciale momenten niet op.

Op de vraag “En? Hoe is het om weer in Nederland te zijn?” weet ik niet wat ik moet zeggen.

Als ik “Heel fijn!” zou zeggen, ben ik weer bang dat mensen denken dat ik het niet fijn in China heb gehad. Dat ik bijdraag aan een slecht beeld over China. Zo van ben ik eventjes blij dat ik dáár niet meer zit. Dat mensen dan denken dat China nog steeds ver achterloopt op het geweldige Westen dat zelfs een Chinees blij is terug te zijn in Nederland.

Om maar “Mwah, het is eventjes wennen” te zeggen, vind ik weer zo zeurderig.

Of erger dat ik aanpassingsproblemen heb bovenop mijn sociale-vaardigheden-stoornis.

Kortom: dit is voor mij een onmogelijke vraag. Je krijgt dan ook met geen mogelijkheid een normaal antwoord van mijn kant.

Hetzelfde probleem heb ik met “Heb je Lief niet gemist?”

Wat willen die mensen toch horen?

“Heb je Lief NIET gemist?”

Ik bedoel maar.

“Ik heb hem héél erg gemist!” klinkt zo ongeëmancipeerd. Alsof ik dagenlang in bed huilend naar zijn foto heb gestaard en aan zijn t shirt heb zitten sniffen. Uren aan de telefoon gehangen om zijn stem maar te horen en vooral niet meer levensvatbaar te zijn geweest.

Nou, dat was dus niet het geval.

“Neuh, niet echt” levert steevast een relaas op van “NIET?!?! Ik zou hem zoooooo erg missen!!”

Alsof ik een slechterik ben. Een koud en onliefhebbend persoon. Arme Lief. Wat moet ie met zo’n heks?

Lieve Mensen, ik kán het gewoon niet.

Gewoon normale antwoorden geven op doodgewone vragen.

Ja, het gaat heel goed met mij hier in Nederland. Ik mis Hong Kong en Shanghai niet, maar wel de lieve mensen daar. Het is ook fijn om weer terug te zijn, want heb de mensen hier natuurlijk ook lang moeten missen. Geen aanpassingsproblemen. Geen drama’s. Of ik nu in het Verre Oosten of in het Verre Westen ben, in beide voel ik mij thuis.

Ik ben gewoon een gemakkelijk mens.