Gisteren in de taxi.

Het gebruikelijke praatje met de meest originele openingszin van het afgelopen jaar:

“Jij, wat ben jij?”

“Chinees.”

“CHINEES?!?!”

“Chinees, ja.”

“Maar waarom praat jij zo?”

“Ik kom uit Hong Kong, maar ik ben in Holland opgegroeid.” **Gaap!**

“HOLLAND?!”

“HOL-LAND, ja!”

En de chauffeur begon een hele tirade, met wapperende handjes en getoeter. Ik begreep er he-le-maal niets van. Had ik hem misschien beledigd? Onbedoeld op de tenen getrapt? Voor het hoofd gestoten? Wellicht heeft ie fundamentele haatgevoelens tegen Nederlanders, Chinese Nederlanders en Nederlandse Chinezen in het algemeen. Je weet maar nooit.

“Ding bu dong” zei ik dus, oftewel hoor niet kunnen, oftewel what the f*ck?!?!

“Ding bu dong a?!?” vroeg de arme man. De teleurstelling duidelijk in de ogen te lezen.

Vastbesloten zijn verhaal bij mij kwijt te kunnen, begon hij nóg meer onbegrijpelijke taal uit te slaan. Ik overwoog stiekem mijn ogen te sluiten en in een diepe slaap te vallen, toen hij opeens “Olé, olé, olé, oleeee!” zong en er een wave achteraan gooide. Dit allemaal tijdens het rijden op de snelweg, jongens! Heel gezellig!

“O, bal!” riep ik! Want voet-bal, dat kan ik nog niet uitspreken. Mijn Chinese voetbal-vocabulair is nogal beperkt. Zeg maar gerust onderontwikkeld. Gelukkig kwam ik niet aan het woord.

De chauffeur ratelde enthousiast door en ik maakte op uit de flarden die ik verstond, dat hij Nederland errrrug goed vond (“Van Basten! Van Basten!“), dat de Fransen maar sukkels zijn en de Zweden amateuristische kneuzen. Dat laatste kan ik ook verkeerd hebben verstaan.

Het blijft toch voetbal Chinees, hè? Onbegrijpelijk.